"Kadın olmak her yerde tehlikeli."
Merhabalar,
Kardeşini Doğurmak ve 
Yıkanmak İstiyorum kitaplarından sonra her şeye olan bakış açım değişti neredeyse. İnsan hiç okuduğu birkaç kitap sayesinde olgunlaştığını ve büyüdüğünü hissedebilir mi? Ben bu üç kitap sayesinde hissettim. Acı gerçekler... Sanırım bu üç kitabın maalesef ki ortak yanı bu. Okurken iki kitapta ne kadar ağladıysam burada tam tersine omuzlarım dik bir şekilde okudum. Onlar bunları biz kadınlara yaşatırken utanıp üzülmediler. Ben neden okurken harap oluyorum? Acı verici tamam da, neden acısını çeken hep biz kadınlar oluyoruz?
Çok sorguladım, belki de hatamız sanırım burada başlıyor. Sorgulamak ile yetinmek en büyük hatamız. Ve bu kitapta bunun yeterli olmadığını fark eden kişilerin gösterdiği mücadele anlatılıyor... Neden suçu kadınlarda arıyorlar? Neden tüm suçlular kadınlara (Daha bebek olan kadınlara) "Beni tahrik etti," sözüyle suçlamalarda bulunuyorlar? Bizi neden bu kadar ötekileştirmiş bir şekilde güçsüz gösteriyorlar? Bu Ortadoğu'da neden her zaman suçlular kadınlar?
Okurken o acıyı en derinden hissettim, o kadar ağır geldi ki kızımızın feminist olduğu için başındaki türbanı çıkarması... Yanlış anlaşılmasın, başına onu takan zaten kız değildi. Ortadoğu'da kadın diye bir tabir yok. Köle var, bunu okuyanlar fark etmiştir. Sanırım sadece okuyanlar değil haberleri azıcık açıp izleyenler bile fark etmiştir. -ki fark edilmeyecek gibi de değil- Kadını o kadar güçsüz kılmışlar ki 23 yaşındaki bir kadının dışarı çıkabilmesi için 14 yaşındaki erkek kardeşiyle beraber dışarı çıkması gerekmekteydi... Bu nedir yani? Sahipler köpeğini dışarı çıkarır ve gezdirirken, bu kadınlara yapılan tavır da neydi şimdi? Bir hayvandan ne farkımız kalmıştı şimdi?
Susmadık, susmak bizim neyimize gerçi? Susup da ne yapacağız? Birer köpekten farkımız olmayışına mı sevineceğiz yani?
•"Peçeli bir kadın benimle konuşmaya başladı. "Neden peçe takmıyorsun?" diye sordu. Sorusu ürperticiydi; yüzü ve bireyi görünmez kıldığı için peçeyi hep dehşet verici bulmuştum.
"Giydiğim şey yeterli değil mi?" diye sordum kadına.
"Eğer bir şeker yemek istesen, ambalajlı olanı mı, açık olanı mı tercih ederdin?" diye sordu peçeli kadın.
"Ben bir kadınım, şeker değil," diye yanıtladım."
Sayfa 54 -
Bu alıntıda görüldüğü gibi, Müslümanlık adı altında bir kadını bu kadar küçük görmek... Bu neyin insanlığı?
Ben bir kadınım, peçeli ya da peçesiz. BEN BİR KADINIM!
•"Türban, benim erkeklerden saklanma yolumdu ama sonunda yalnızca kendi bedenimi kendimden saklamış oldum."
Sayfa 75-
Evet, türban takma artık dinen değil de korunma amacıyla kullanılmış... Bu nasıl bir acı farkında mısınız? Bir bez parçasına saklanmak nasıl bir his!?
•"Ben yalnızca türbandım."
Sayfa 73-
Neden herkesi bir gruba ekleme zorunluğundaymış gibi davranıyoruz? Peki buna da tamam, bunu neden sadece bir bez parçasından ibaret sanıyoruz? Bir kadını sadece türban olarak görmek ne demektir? Bu tasması olsun da kaybetmeyelim demek gibi bir şey!
•Annem ona evli olmadığımı söylediğindeyse, "Merak etme, başörtüsü takıyor. Bir koca bulur, " demişti.
İşte bir kumaş parçası öylece benim yerime geçivermişti.
Sayfa 73-
Peki ya bu kısıma ne demeli? Hâlâ bu zihniyetin devam ediyor oluşunu bilmek bile berbatken bunları okumak ne acı! Hele ki biz okuyup üzülmek ile yetinirken bunları hâlâ birilerin yaşıyor olması...
Onlar susuyor ama... Biz burada onlar için çırpınmaya çalışırken onlar susmak zorunda kalıyor;
•"Bir kadın kendi hayatı hakkındaki gerçekleri anlatsa ne olurdu?
Dünya ortadan ikiye yarılırdı."
Sayfa 201-
Peki ya bizim susmayışmız bir şey değiştiriyor mu? Bunu kitaba bir şans vererek görebilirsiniz.
•"Gözyaşlarına boğuldum çünkü tek yapabildiğim buydu."
Sayfa 67-
··
21 plus 1
·250 views
#229404246 böyle düşüncenin de canı cehenneme!
Uzun zamandır bu kadar haklı bir inceleme okumamıştım, tebrik ediyorum.
Ellerine sağlık... 🥺
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.