Çok söz var içimde, her biri sızlamakta. İncinen tüm çocuk yürekleri sarmak istiyorum. Hiçbir çocuk böyle kabuslar görmesin, boğazın düğümlenmesi ne demek bilmesin, evini çanta yapıp yanında götürmeyi düşlemesin.. hiçbir çocuk böyle korkmasın istiyorum. Bütün Beşir'lerin kırmızı arabası olsun, Bütün Zehra'lar konuşabilsin, bütün Halebi'ler cesareti öğrensin, bütün Gufran'lar büyüsün istiyorum. Bütün çocukların ayakkabısı olsun, parlak kıyafetleri, renkli oyuncakları, süslü odaları, sıcak evleri olsun istiyorum. Ağaç kokan anneleri, ekmek kokan babaları, oyun arkadaşı abileri onlarla birlikte olsun istiyorum. "Keşke biraz daha büyük olsam da ben de çalışabilsem" diye hayal kurmasınlar, un çorbasının bereketini daha o yaşta anlamasınlar.. Bütün çocuklar, çocuk olsun istiyorum; çocukluğun üstünden seksek oynar gibi atlayıp olgunlaşmak zorunda kalmasınlar istiyorum. Ama ne çare, savaşın o soğuk eli çocukların masum yüzlerinden hiç çekilmiyor. Ne göz yaşım ne de daralan kalbim kurtarmıyor onları. İnsanın insana zulmü hiç bitmiyor. Evinden "kaçarken" bir avuç toprak koyuyor cebine. İçinde bir ıhlamur tohumu. Rüyasında konuşuyor onunla. Ağaçlar da savaştan kaçmak istermiş, ağaçlar da yaşamak istermiş.. Beşir getirdiği o bir avuç toprağı bu ülkenin topraklarıyla karıştırıyor, yaşasın diye ağaç. Dalların ince hışırtılarını duymaktan yoksun milyonlarca küflü kalbe inat, çocuk hâlâ çocuk. Sığmadığından yeryüzüne, her imkan bütünüyle kendine ait olsun istediğinden, mutluluk sadece onun hakkı olduğundan; bombalar da yağdırabilir ansızın mutlu bir yuvaya, "ülkemde mülteci istemiyorum" da diyebilir kaygısızca. Bu iki ruhun arasında bir vicdan farkı görmüyorum. Ne ülke tanıyorum ne güç. Hiçbir kof sefa, bir çocuğun rüyasından daha üstün değildir benim bilincimde. Bir babanın nasırlı ellerinden, bir annenin kederli gözlerinden daha değerli değil şımarık zevkler, kibirli konforlar. Kabul edemiyorum, her gün taze bir soykırımın vahşet dolu manzaralarına şahitlik ederken, hâlâ onlardan birine her denk gelişinde, ekşiyen suratlar görmeye tahammül edemiyorum. Ben zulmü anlayamıyorum.

Kuş Olsam Evime UçsamGüzin Öztürk · Tudem Kültür Yayınları · 2016102 okunma

·

41 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

şerifenur