Mustafa Kutlu'nun kitaplarından sonra kelimelerin icime böyle damla damla aktığı bir kitap okumamıştım desem yeridir. Kitabı bu zamana kadar ne kadar istesem de bir türlü alamadığımı ve geç kaldığımın çokça farkındayım. İyi ki elime ulaştı, iyi ki hediye edildi de kendime yeni bir soluk getirebildim, yeni çizgilerim var artık benim. Kitabın her sayfasında ben bu duyguları daha önce hiç yaşadım mı diye tekrar tekrar sordum, bazılarını farkedemeyişime de yüreğim acıdı.Tarık Tufan bana o kadar iyi geldi ki, kitabı elimden bir türlü bırakamadığım halde her aldığımda da keşke hiç bitmese dedim. Cümlelerin hepsi bizden yanaydı, yani insanlığımızdan.. Bir kitabın arka kapağında yazılanları her ne kadar takip etsem de bilirim o cümleler biraz samimiyetten uzaktır ama bu kitapta öyle degildi iste. Arkada ne varsa icinde de o vardı.. Benden, senden, bizden söz ediyordu her sayfa. Ilk gençliğimizden, aşklarımızdan, acılarımızdan, yoksulluğumuzdan.. Kudüs'ü, Gazze'yi, küçükcük yaşında ölen çocuklarımızı anlatıyordu bize. Belki biraz isminin başı sonu olmayan kadınlardan veya korkulu rüyası bankalar olan adamları anlatıyordu. Tecavüz edilen kadınlar, sevilmeyen kadınlar yani anlaşılmayan, değer verilmeyen ruhları söylüyordu işte.. Sartre da vardı, Maria Puder de, Raif Efendi de; Kafka da vardı, Max Brood da. Anna'ya sesleniyorduk; bizi affet, gözümüzün içine bak, bize sarıl.. Bizi bu öteki ruhların içinde yaşat, bizi bu şehirde kalmaya zorla. Biliyorum sen varsan biz daha güzeliz demektir.

Bir Adam Girdi Şehre KoşarakTarık Tufan · Profil Yayıncılık · 20198bin okunma

·

23 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.