Kuran’ın putperestlere ve müşriklere karşı saldırdığı yazıyor ilk sayfalarda. Öncelikle bir öğretmen olan Ali Şeriatinin kelimelerin gücünün kesinlikle farkında olduğuna inanıyorum. Bu saldırmak sözcüğünü de hazmetmekte çok zorlandım. Hatta daha kitabın başında yazılan bu gözüme batan kelime yüzünden kitabı okuma isteğim zayıfladı. Ancak yine de devam ettim.
Okumuş, görmüş, araştırmış biri olarak kendisini dini fikirlerini açıklamak zorunda hissetmiş kendisi. Şu sözüyle belirtiyor :
“ Fikirlerim doğru olmasa da niyetim doğrudur ve bunca feryadımın sebebi bu dert işe dertlenmem ve bu sorumluluğu kendi üzerimde hissetmemdir.” ( sayfa 71)
Onaylayamadığım, garipsediğim birkaç nokta oldu ancak genel olarak iyi ki okudum dediğim bir kitaptı. Fikirlerini açıkça ifade ediyor, kendisini okumuş ve eğitimli sınıfın temsili olarak görüyor ki bence bu çok yerinde.
Bazı ifadeleri o kadar içten o kadar nokta atışı ki birkaç defa okuyup bir çok kez not almışlığım oldu. Dini nefretle dolu kişilerin karşılarına çıkan ilk ekole sıkı sıkıya yapışmasına karşı yapılan yanlışa dair söyledikleri bir örnek olarak gösterilebilir. Soruları, açıklamaları çok net, çok can yakıcı ve çok doğru. Neden, neden, neden? Beraber sorgulayıp beraber öğrenip siz de başkalarına bu gerçekleri anlatma isteğiyle dolup taşıyorsunuz.
Bir aydın gözünden din anlatıldığı için çoğu yerde yadırgamak, garipsemek çok olağan. Bu konularda hassas olan ben biraz bu yüzden okumakta zorlandım. Anlatılanlar doğru. Özellikle yeni nesil çocukların gözünden eskilerin inandığı sadece kendileriyle alakalı kısmıyla ahiret isteyen kesime karşı gerçekler çok sert bir dille anlatılmış. Kelimeler sözcükler öyle seçilmiş ki okurken biraz tuhaf duygular hissettim. Din çok hassas bir konu. Bu yüzden sözcüklerin seçimlerinde hassas olunması gerektiğini taraftarındayım. Onun haricinde evet anlatılanlar çok doğru. Bu yüzden ben anlatılmak istenen ve sonuçla daha çok ilgilendim, seçilen sözcüklere takılmak yerine.
