İnsanlığımı Yitirirken - O. DAZAI /Mutlu görünen mutsuzlar için!
Nereden başlayacağımı bilemediğim bir incelemeyi yazmak için aldım kalemi, kağıdı elime. Yazıp yazıp siliyorum, başkahraman ayrı, onun içimizde hep var olun kişiliği ayrı hikâye...
Hiç fark ettiniz mi?
En çok gülen insanların birçoğu aslında içlerinde en büyük acıyı barındıran insanlar. En büyük soytarılar, kendileriyle başbaşa kaldıklarında dünyanın en mutsuz insanları. Bir maske dış görünüş adeta... İçinde yanan ateşi dışa vurmamak ya da içinle birlikte dışını da yakmamak için kullanılan bir maske. İnsanın ömrünü tüketen ve günün birinde patlak verdirecek olan bir maske. Yaşından önce yaşlandıracak, gününden önce öldürecek bir maske...
"Bu yıl yirmi yedime basacağım, saçlarım çoktan ağardı, çoğu kişiye kırkını aşmış gibi görünüyorum."
Osamu Dazai
Japon edebiyatının en önemli, en çok tartışılan, en farklı yazarlarından.
Ve ne yazık ki sonu intihar ile biten yazarlardan... Bireyin iç dünyası, yalnızlığı, topluma uyum sağlayamaması ve onların beklentilerini karşılayamamasına değiniyor eserlerinde. Ve bunda başarılı olmasının nedeni o bireyin "kendisi" olması. Otobiyografik eserler kaleme alıyor, 
Nilgün Marmara misali, göz göre göre gidiyorum diyor ve bazı gidişlerin önüne geçilemiyor. Onu okuduğunuz, kahramanları ile tanıştığınız zaman intihara sürükleyen yola tanıklık edebiliyorsunuz. Ne demişti kıymetli bir yazar: "Dünya hassas kalpler için cehennemdir." Ve kendisi de görüyor bunu: "Cehenneme inanabilirdim ama cennet fikrini aklım hiç almıyordu."
Günlüklerden oluşuyor eser. Başkahramanın kaleme aldığı. "Günlerini nasıl pes etmeden, umutsuzluğa kapılmadan, intihar etmeden, akıllarını kaçırmadan, hatta politik meseleleri tartışmaya devam ederek geçirebiliyorlar?" Aslında sağlıklı ruh haline sahip insanlar bile gün içinde pes ediyor, umutsuzluğa kapılıyor, aklını kaçıracak gibi oluyor hatta her insan en az bir kez intiharı düşünüyor. Ama zor bir çocukluk, anlaşılmama ve kendini ifade edememe ile yetişmek insandan çok şey götürüyor. "Çocukluğumdan beri insan olmayı başaramamıştım," diyor kahraman. Böyle ruh hali belki başarılı olabilirdi ama ya mutlu? Hayatta hiçbir şey zamanında verilmeyen sevginin yerini doldurmuyor.
"Sana soruyorum Tanrım: Güvenmek suç mu?"
Hayattan öyle tecrübeler edindik ki insan ister istemez yitiriyor güvenini. Atasözleri bile bunun en büyük göstergesi -eminim Japon atasözleri içinde de benzerleri vardır- Ağaca güvenme kurur, insana güvenme ölür. Peki kim kalıyor güvenilecek? Nasıl anlam kazanacak bu şekilde hayatlarımız?
"Her şey gelip geçici. İnsan denen yaratıkların yaşadığı bu dünya adlı buzdan cehennemde geçirdiğim onca vakitte karşılaştığım tek gerçek buydu: Her şey gelip geçici." Öyle değil mi sahiden? Varlığımızsa bu geçici şeylerin içinde başı çekiyor.
"Bir gecede neler değişiyor böyle, şimdiden yabancıyım kendi gönlüme."
An geliyor, bir anda her şey değişiyor.
Şairin şiiri geldi aklıma:
"An gelir
Attila İlhan ölür."
Hayat öyle deneyimler yaşatıyor ki insan en çok kendine, kendi gönlüne yabancı oluyor.
Okurken birçok yerde kızdım başkahramana. Göre göre uçuruma sürükleniyor ve bunu durdurmak için bir şey yapmıyor gibiydi. Öyle kararlar alıyordu ki "her şey müstehak," diyeceğiniz cinsten. Ama yine de diyemedim. Yazar eserin bir yerinde diyor ki "Mutsuz insanlar başkalarının mutsuzluğunu görebilirler." Onun mutsuzluğunu gördüm. Onun yetiştiği ailede düşünce yapısını, kendi iç dünyasına yenilişini, çatışmalarını gördüm. Kimlik arayışına, yabancılaşmasına, uzaklaşmasına şahitlik ettim. Sevgisiz çiçek bile açmıyorken, sevgisiz serpilişini izledim. Bir yere kadar mümkündü her şey. Bir yerden sonra Turgut Uyar misali, bütün mümkünlerin kıyısındaydı, ve kıyının altı uçurum, intihar...
Kolay olmuyor "İnsanlığın Yitirilişi"
Ve eserde o çırpınışa şahitlik ediyorsunuz.
·
1 artı 1'leme
·1.820 görüntüleme
Hayli vaktimi aldı, umarım hoşunuza gider.
Çok güzel bir değerlendirme, kaleminize sağlık. Kitabı geçen yıl aldım, bir türlü sırası gelmemişti. Yakın zamanda okurum, içeriği bana ne kadar uygunmuş.
Şimdiden keyifle okumanız temennisiyle...
1 sonraki yanıtı göster
Kitabı geçen yaz okumuştum ama çok derine inerek okumadım incelemenizi okuduktan sonra tekrar okumam gerektiğini hissettim. Çok güzel inceleme yazmışsınız emeğinize sağlık.
Ne kadar güzel bir değerlendirme teşekkürler
Bu kitabı okuduğumda karaktere çok kızmıştım. O mutsuz olmayı seçmişti. " Kendini hiç bulmak istemedin ki!" , demiştim kahramana. Fakat hayatı sindirdikçe farkediyor insan bazı şeyleri. Haklısınız kolay olmuyor insanlığın yitirilişi.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.