“Duyarlarsa,” diyorsun. Duysunlar ne çıkar? Seven insanın bir suçlu gibi ezik olması neden? Sevmek ve sevilmek hakkımızı kullanıyorsak buradan kime ne? İnsan olarak aşktan başka övünecek neyimiz kaldı? Erdem yalan söylemek mi? Hırsızlık etmek mi? Katil olmak mı? Yoksa esirleri fırında yakmak mı erdem? Bir milletin gençliğini savaş meydanında yok etmek mi? Yalnız sofular mı erdemli bu dünyada? Çıkarımı düşünenler mi namuslu? Aşka saygı duymayanlar utansın yaşadıklarına, sevenler değil.
“Görürlerse,” diyorsun. Oysaki kimse görmeyecek seninle seviştiğimizi. Bu doyulmaz zevki kimseye tattırmayacağız. Seni  benden başka kimseyle paylaşmaya razı değilim. Zaten sen bir bütünsün; bölünemezsin, paylaşılmazsın ki! Ben hep sevdim sana gelinceye kadar.  Seni sevmeye hazırladım kendimi. İlk sevdiğim sen değilsin elbette, ama son sevdiğim sen olacaksın.
 Seni tanımadan önce yalnız sevmenin hazzıyla doluydu yüreğim, gururluydum, çünkü; seven bendim. Yalnız benim hakkımdı sevdiğimi yüceleştirmek, onu erişilemez yapmak, ölümsüz kılmak benim hakkımdı. Sevdiğimi, hele senin tarafından sevildiğimi anladığım anda gururum yok oldu. Aşkının büyüklüğü karşısında eridiğimi hissettim.
“Anlarlarsa,” diyorsun. Anlasınlar umrumda değil. Keşke anlayabilseler… Herkesin  seni olduğun yerde görmesini, bilmesini isterdim. Ben sen de yaşamanın kavramını buldum; için âleminin sonsuz hazinelerini önüme serdiğin zaman anladım yaşadığımı. Güzelliğinin manyetik alandan dışarıya çıkmaz oldum.
Hiçbir şeyden çekinme artık. Bak! Şimdi seninle vardığımız o yerler de kimseler yok. Yıldızların erişilmezliğinde, duyguların sonsuzluğundayız. Zamanı aştık, en güzeli kendimizi aştık seninle.
Onun için şimdi ilk defa beni sevmek hakkını sana tanıyorum. Anla, seni ne kadar sevdiğimi..
Sayfa 153Kitabı okudu
·
45 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.