November’ı Öldürmek kitabını çok duymuştum. Fazla iyi şeyler duyduğum ve bu tarz korku-gerilim kitaplarına karşı da ilgi duyduğumdan beklentim yüksekti. Tam olarak hayal ettiğim gibi olmasa da kitap çoğunlukla düşündüğüm gibiydi diyebilirim. Kitaptaki karakterler, olayların düşündüğüm gibi olmasından değil kurgu ve mekan bakımının düşündüğüm gibi olmasından bahsediyorum. Kitap genel olarak kötü değildi. Okunmayacak bir kitap olduğunu da düşünmüyorum. Korku-gerilim, bilmeceler çözme, katil bulma tarzı kurguları seviyorsanız beğenmeyeceğinizi zannetmiyorum.
Ben hiçbir kitap için zaman kaybıydı, berbattı, okumaya değmez, Parama yazıktı tarzı yorumlar yapmam. Yapamam. Çünkü doğru değil. Beğenmediğim kitaplarda beğenmediğim yönleri söylerim, eleştiri yaparım. Her kitapta beğenmediğim birçok şey de olsa kurgusu, karakteri veya başka bir özelliğini illa ki beğenirim. Kısacası kitap güzeldi. Karakterler ve olaylar bakımından biraz sıkıntı yaşasam da kitabı severek ve isteyerek okudum diyebilirim.
Karakterlerden bahsedecek olursak eğer, ben biraz duygudan yoksun olduklarını düşünüyorum ya da kitapta hissedilen duygular tam olarak bana geçmedi diyebilirim. Ash ve November ikilisini sevdim fakat ikisinden de birbirlerine fazlasıyla değer verme hissini alamadım. Kitabın sonlarına doğru Ash ile geçen olayda November'ın biraz daha sorgulamasını isterdim. November, Ash'inde dediği gibi iyi niyetli ve herkese anında güvenen bir kız. Açıkçası ben bu özelliğini kitap boyunca çok sevdim. Özellikle kitabın sonunda Layla ve November içimi ısıttı diyebilirim. Fakat bence kitapta bazı karakterler cidden geri plandaydı diyebilirim. Örneğin Matteo... Onu cidden seviyordum ve November ile konuşmasından sonra daha yakın olmalarını, hatta birer Abi-Kardeş gibi anlaşmalarını isterdim diyebilirim. (Aslında kitabın sonuna gelene kadar bunu bekledim...) Matteo kitap boyunca en sevdiğim karakterlerden biriydi çünkü güçlüydü, çevikti, akıllıydı fakat yeri geldiğinde de duygusal yaklaşabiliyordu. Stefano'ya gelecek olursak... Stefano öldüğünde "oha! Nasıl olur??" Tarzı bir tepki verip, üzülmedim. Çünkü ona karşı iyi veya kötü diye değerlendirebileceğim bir duygu beslemiyordum. Fakat kitabın ortalarına doğru cidden üzüldüm diyebilirim. Layla'nın bu olaya karşı, bu kadar sakin kalması ve kitabın sonunda da Ash veya November ile bu konudan konuşmalarını bekledim fakat hiçbir şey gerçekleşmedi. Dediğim gibi karakterler cidden ya duygusuzdu ya da duyguları tam olarak aktarılamamıştı. Okul zaten genel olarak duygusuz ama bahsettiğim bu değil. Kitabın sonlarına doğru bile iyi şeyler olurken karakterlerin önceki zamanlarda yaşadığı duygu belirleyememe durumundan ötürü kitabın sonunda da kavuşmalar, dostluklar bir yandan gerçekçi gelip bir yandan da insanı şüpheye düşüyordu. Bilemiyorum, belki de yazar tam olarak bunu istemiştir fakat ben biraz daha karakterler konusunda ayrıntıya inilse daha güzel olacağını düşünüyorum. Örneğin November'ın annesinin ve babasının olaylarına. Spoiler olmasın diye yazmak istemiyorum ama bence okulda bununla ilgi daha fazla şey olabilirdi gibime geliyor.
Bir diğer konu ise kitapta her şey çok hızlı ama aynı zamanda da yavaş gelişiyor gibiydi ve bana bazı şeyler tam olarak kesinleşmemiş, netleşmemiş hissi verdi diyebilirim. Bu hissimin de ikinci kitapta son bulacağını düşünüyorum.
Kitaptaki bilemceler ve olayları çözmek benim açımdan çok keyif vericiydi. Hatta bir karakteri sevmedim diye kendi kendime o kişinin her şeyi yaptığını düşünürken yanlışıkla doğru kişiyi bulunca baya gülmüştüm. O kadar saçma teoriler üretim ki anlatamam... Hatta Blackwood'un November'ın annesini sevdiğini ve November annesine çok benzediği için babasından intikam almaya çalıştığını bile düşündüm diyebilirim.
Kitap genel olarak güzeldi. Karakterlerin davranışları ve birbirilerine karşı iğneleyici laflarını mizaha vurmaları beni eğlendirdi. Kitaptaki çoğunluğun o kendini beğenmiş, narsist tavrının arkasında güzel düşünceler olduğunu bilmek beni mutlu etmişti.
