Ai
Asla birlikte olamayacaginiz birine aşık olmakla ilgili hüzünlü bir durum yaz dedim yapay zekaya
Kalbimin kıyısında, hüzün dalgaları hafifçe vuruyordu. Gözlerimin önündeki manzara, gri bulutların hâkim olduğu bir gökyüzüyle kaplıydı ve sanki tüm renkler yavaşça beyaza karışıyor, ardında sadece hatırlanacak hikayeler bırakıyordu.
Parkın tek başına sallanan salıncakları, paslı zincirlerinin çıkardığı seslerle rüzgârın şarkısına eşlik ediyordu. Çocuk kahkahalarının yokluğunda, bu sesler bir zamanlar burada yaşanan mutlulukların yankıları gibi hissediliyordu.
Bir banka oturdum, usulca. Cebimdeki eski bir kitabın sararmış sayfalarına dalıp, kelimeler arasında kaybolmayı düşündüm. Ancak her sayfa çevrildiğinde, hikayenin sonuna yaklaşmanın hüznü çarpıyordu içime.
Gözüm, karşımdaki ağacın yapraklarına ilişti. Sonbaharın gelmesiyle birlikte, ağacın yaprakları birer birer yere düşmüş, çıplak dalları gökyüzüne doğru uzanmıştı. Yaşamın devinimine rağmen, bir ayrılık, bir bitiş halini alıyordu. O an düşündüm ki her yaprak bir umuttu, yere düşen her biri bir hayalin son buluşuydu belki de.
Etrafıma daha dikkatli baktığımda, insan hikayelerinin izlerini gördüm. Yürüyüşe çıkmış yaşlı bir çiftin el ele tutuşması, genç bir annenin çocuğunu teselli edişi, bir adamın köpeğiyle top oynatışı. Yalnızca gözlemleyebildiğim bu anlar, kendi hikayemdeki eksik parçaları doldurmaya yetmiyordu.
Günün ilerleyen saatlerinde, hüzün yerini sessiz bir kabullenişe bıraktı. Tüm bu döngü, yaşamın doğal bir parçasıydı ve belki de güzellik, geçiciliğinde gizliydi. Yaprakların düşüşü, bir sonraki baharın yeşermesine zemin hazırlıyordu. Çocukların yerini alacak yeni nesiller, salıncaklar yeniden kahkaha dolu olacaktı.
Ayaklarımı sessizce sürükleyerek parktan ayrıldım. Her adımda, bir yaprağın çıtırtısıyla mevsimlerin değiştiğini hissediyordum. Her şeye rağmen, umudun hâlâ nerede olduğunu, ve bir gün, yeniden yeşereceğini biliyordum.
·
241 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.