Geceye, yılların mağduriyetini yaşayıp da bir türlü kelimelere dökemeyen bir kişi olarak başlıyorum. Belki sen beni dinlersin umuduyla yazıyorum. Belki sana bu anlattıklarımı benim yüzüme vurmazsın umuduyla yazıyorum. Belki yarın bir gün bana sinirlendiğinde kendini kaybedip de ağzından bana karşı beni sana anlattıklarıma pişman ettirmeyecek umuduyla yazıyorum. Belki oturduğum bir ortak arkadaşımızdan benim hakkımda bilmemesi gerekenlerin bana anlatmaması umuduyla yazıyorum. Belki bir gün benden sıkılıp da artık seni dinlemek istemiyorum dememen umuduyla sana yazıyorum. Bana anlatmandan ziyade beni anlattıklarımla dinlemen umuduyla sana yazıyorum. Anlattıklarım ile benden sıkılıp gitmen değil de sıkı sıkıya bana benimle olman umuduyla sana yazıyorum. Eğer beni dinleyeceksen başlıyorum…
Başlayacağım ama nasıl? Anlatacağım ama ne ile? Yazacağım ama hangi kelimeler ile, hangi cümleler ile, hangi duygularım ile? O kadar karışık bir durumdayım ki hissettiklerimi nasıl harmanlayıp kelimeler ile dillendireceğimi bilemiyorum, o kadar karmaşık bir ruh hali içerisindeyim ki hangisini şimdi yansıtsam bilemiyorum. Ama bilemiyorum. Bana öğretecek biri lazım. Beni benden iyi tanıyan birine değil, o an hangi duyguyu nasıl yaşayacağımı bana söylemesi gereken biri lazım. Ama yalansız ama dolansız…
Herkesin korktuğu bir şey vardır benim gibi. Kimisi birini kaybetmekten korkar, kimisi başaramamaktan, kimisi ölümden, parasızlıktan, açlıktan, savaştan korkar. Ben mesela korkmaktan korkuyorum. Evet korkmak beni ürkütüyor ve bazen nasıl davranacağımı bilemiyorum kendime karşı. En büyük korkum bu hayata olan heyecanımın sönmesiydi ki o da başıma geldi. Bir muma üflercesine üflemediler, bir kasırga misali estiler yanan ateşimi söndürmek için. Ki başardılar da… Kimseyi hayatı boyunca umursamayan daha doğrusu umursamadığını düşünüp de “Kim ne derse desin umurumda değil.” diyen ben biri yüzünden -insan demeye dilim varmıyor ki o duyguları ona yükleyeyim.- artık umursayabilecek hal bırakmadı.
Bazı insanlar katildir bazı insanlar ise çocuk katili. Benim de herkes gibi bir katilim var. İsim vererek anlatacağım bu katili. Berivandan. İlk sevdiğim kız, uğruna ilk defa ağladığım insan, hayatımda ilk defa tabiri caiz ise içime öküz oturtan, boğazımı düğümleyen, fazlasıyla ağlamak isteyip de mecburiyetten gülmemi gerektiren insan, ilk çocuk katilim. Ha sevgilim de değil. Dershane zamanımdı ortak bir arkadaşım vesilesi ile tanıştım. Onu ilk gördüğümde aile sevgisi dışında sevginin var olduğunu ilk o zaman tattım. Bir insanın içinde kelebeklerin uçmasının mümkün olduğunu ilk o zaman öğrendim. Gel zaman git zaman ben daha çok sevmeye başladım bu kızı. Tabi o zamanlar sürekli buluşurduk. Ben dayanamadım açılmaya karar verdim. Öyle heyecanlı, öyle çocuksu, öyle mutluyum ki zıplasam uçacağım. Oturmuşum bekliyorum ben bunu. 4 arkadaştık. Ben ve Erdoğan, Hilal ve Berivan. Erdoğan ve Hilal zaten sevgililerdi uzun zamandır. Berivan’ın telefonu Olmadığı için Hilal’i aradım bizim yanımıza gelmeleri için. Erdoğan ile oturmuşuz onları beklerken Hilal içeri girdi ama Berivan girmeyince benim heyecanım daha da artmaya başladı. Kısa bir süre sonra Berivan içeri girdi. Ben zaten deliler gibi mutlu ve heyecanlıyım, onu görünce tam çocuk halime büründüm. Berivan içeri girerken öyle güzel ve mutlu görünüyordu ki anlatamam. Ardından gelen erkeğin elini tutup bana doğru yanaştı ve “Vahap, Vahap biz Baki ile sevgili olduk.” dedi. Filmlerde hep denk gelmişizdir bazı sahnelerde ağır çekimde hareket edilir ve o kahraman o anı uzun bir süre yaşar. Bende de tam olarak öyle oldu işte. O an içimdeki çocuk sanki koca bir devlete karşı silahsız bir şekilde savaş açar gibi yok oldu. Dilim lal oldu, bağrım ateş doldu. Yapmacık bir şekilde tebrik ettim ve ayrıldım oradan. O an birine o kadar çok ihtiyacım vardı ki. Teselliye ihtiyacım vardı, küçük bir sarılmaya ihtiyacım vardı, beni dinleyecek birine ihtiyacım vardı, beni o gün ayakta tutacak birine ihtiyacım vardı.
Ama sadece vardı çünkü öyle biri yoktu.