Aramızdaki En Kısa Mesafe - B. BIÇAKÇI /Kalbim acıyor!
Özlediğiniz günlere götüreyim mi sizi?
80'lerin, 90'ların çocukluğuna...
Sobalı evlere,
Mahalle maçlarına,
Dantelli yakalı mavi önlüklere,
Siyah beyaz filmlere...
Sahi her şey güzel miydi o günlerde yoksa biz öyle hatırlamak istediğimiz için mi bize öyle geliyor? Zor günlerdi aslında. Soba sanıldığı kadar kolay bir iş, kış romanlardaki gibi romantik bir mevsim değildi. Geçim sıkıntısı, darbe girişimleri, okuyamamak... Zor günlerdi vesselam, yaşayanın bileceği zor günler... Her çocuğun şansı sabah uyanıp televizyonun karşısına geçip Buggs Bunny izlemek değildi...
Hep çocukluğumuz üzerinden bakarız o günlere. Bir de bir çocuğun ağzından dinleyelim mi? Bol bol çocukluğumuza giderek tabii... "Hediyelik bunlar! diye bağırmaya başladım. Böylesi pazara daha uygun gibi geldi bana." (s. 40) 90'lı yıllara geliyor okula başlamam. O zamanlar evimizin önünde sahipsiz "çağla" ağaçları vardı. Üzerine tırmanır, toplar okulda teneffüslerde bardağı 5 kuruşa satardım. Bozuk para dolardı okuldan çıkarken cebim. Okul çıkışı çocukların alışveriş yaptığı bir bakkal vardı. Oraya gider bozukları tümletir, gururla dönerdim eve. Kimse bilmezdi adımı sınıf arkadaşlarımdan başka, "çağlacı çocuk" derlerdi yalnızca. Liseye başlayana kadar devam etti o adlandırma evin karşısındaki çağla ağaçlarını çoktan kesmiş olsalar da.
"Tıpkı okuduğum kitaplardaki gibi, bir yumru gelip boğazıma düğümlenmişti." (s. 50)
Eserde en dikkatimi çeken noktalardan biri de baba - evlat ilişkisi oldu. Ne der 
Hasan Ali Toptaş: "Babalar, alınlarımıza yazılmış yalnızlıklardır." Yalnızlıklar, yalnız bırakılmışlıklar, terk etmeler, ölüp gitmeler... Babalar çocukları yaşadıkça yaşamalıdır, der 
Honore de Balzac, 
Nermin Yıldırım da tamamlarcasına: "Babalar bunu hep yapar. Bir gün ansızın ölürler ve siz elinizdeki hatıralarla idare etmek zorunda kalırsınız." Öyle ya da böyle, bir çocuğun hayatında en önemli etken aile, olmayınca tam olmuyorsun, tamamlanmıyorsun. Olup da uyum sağlayamayınca başka bir yıkım... Yaşarken kaybedince, evinde eksikliğini hissedince tarifsiz acı...
"Neden çürüdüğünü düşünüyorsun?" (s 68)
Bir aileyi aile yapan ne? Yalnızca ortak bir soyadı mı? Ya da aynı evde yaşamak? Yoksa güçlüklere birlikte göğüs germek mi? Engelli ailesine bakmak için çalışan öğrencilerim oldu benim, daha çocuk yaştaydılar. Hayvan pazarına gidip hayvan satanları gördüm, öyle zorunluluk falan değil, evine destek olmanın gururuyla... Sanmayın geçmişte yaşananlar geçmişte kaldı, tarihin tekerrürrü hep iş başındaydı.
Çürüme nerede başlar? Kendin ya da sevdiklerin için yaşayamadığında... Anlamsızlık getirir çürümeyi beraberinde. Uğruna dövüşecek bir amacınız kalmaz. İşte asıl orada yenilirsiniz.
"Hayatın yükünü erken yaşta omuzlamış üç delikanlıyız." (s. 66)
Emrah Serbes'in 
Erken Kaybedenler'ini getirdi aklıma. Kimileri çocukluğunu yaşayamadan büyümek zorunda kalıyor bir anda. Şimdi hiç "yaşanmadan geçen yıllar utansın," diye arabeske bağlamayacağım, hepimiz yeterince duygusal insanlarız haddi zatında.
Bir çırpıda bitecek, sizi yıllar öncesinde yaşatacak bir eser. Nasıl bittiyse incelememi de öyle bitirmek isterim:
"Akşamları annem saldırıya uğruyor. Zavallı kadının elinden hiçbir şey gelmiyor. Issız evin odalarını geziyor, sonra televizyonun karşısına geçip bekliyor. Saldırı haberler bittikten sonra gerçekleşiyor. Annem dizindeki kireçlenme yüzünden hızlı hareket edemiyor, hemen yakalanıyor.
Tamamen teslim olmadan önce, çocukları geldiğinde yapacağı yemekleri düşünmeye çalışıyor."
·
1 plus 1
·1,503 views
Ahh anneler... sonunun gerçekliği beni bitirdi.
İncelememizde anladığım kadarıyla eskiyen zamanın eskimeyen bir problemi gereğinden fazla yük edinme nam salmış zamanlara. Elimizin tuttuğu, yetiştirilmemiz gereken işlerimize geç kalan çocukların annelerin dizleri, beli olarak geri dönüyor demek ki. Emeğinize sağlık
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.