Emile Zola Germinal tohum demekmiş. Madenciler birer tohum bu kitapta. Olgunlaşacak ve zamanı geldiğinde boy verip haklarını arayacak. Ve o gelemeyen gecenin şafağı gelecek en sonunda.
Geminal! Germinal! diye bağırarak uğurluyorlar cenazesinde yazarı işçiler. Çünkü onların sesi, işçilerin sığındığı bir baba olmuştur Emile Zola.
Kitap " Mürekkep gibi koyu ve karanlık ,yıldızsız gecede; düz ovanın içinden ,pancar tarlalarından geçerek ,Marchinnnes 'den Montsou' ya on kilometre uzunluğundaki kaldırımlı, geniş yolda , yalnız bir adam ilerliyordu." diye başlıyor.
Kitap boyunca bu yalnız adamın yani Etienne Lantier'in yağmurun ilk damlası gibi tekken nasıl çoğaldığını, hayal kırıklıklarını,mücadelelerini, içlerindeki devrim ateşini okuyoruz.
Emile Zola Etienne ve Maheu ailesi üzerinden madenciler ve onların hayatlarını anlatıyor bizlere. Sanayi devrimi zamanında geçen kurgu, buhranlı zamanlarda geçinmeye çalışan binlerce madencinin, kendi sıkıntılarını azaltmak için işçilerin ellerine geçen üç beş kuruşu azaltmayı tercih eden maden sahiplerinin, patronların arasındaki durdurulamaz mücadeleyi sanki oradaymışsınız gibi, birebir yaşıyormuşsunuz hissiyle ele alıyor.
Gerçi Emile Zola'nın bu kitabı yazmadan önce gidip madende çalıştığını düşünürsek bu kadar gerçekçi olması kaçınılmaz olmuş.
Duygudan duyguya sürüklendiğim bir macera oldu benim için. Öfkeyi, hüznü ,hayal kırıklığını iliklerinize kadar hissettiğiniz. Umudu asla geride bırakamadığınız, hayal etmekten vazgeçemediğiniz bir kitap.
Hakkında çok şey söylemek istediğim bir kitap ama kurguyu burada derinlemesine anlatmak istemiyorum. Ancak ve ancak okuyanlar anlayacaktır beni. Sizlerde okuyun istiyorum. Dünyanın gerçekleri nasıl çarptıysa bana sizede çarpsın, bir şeyler değişsin sizlerin içinde de istiyorum.
Kesinlikle şans vermeniz gereken kitaplardan. Diziside var hatta. İzleyin derim. Tamamı aynı olmasada çok az değiştirilmiş ve güzel bir kurgu çıkmış ortaya.
Kitapla kalın :)
