Kaç gece kan ter içinde uyandın?
Ya da kaç gece sabaha kadar uyuyamadın?
Kaç yüz bedene mezar oldu yüreğin?
Kaç acının izi kaldı yüzünde?
Kaç volkan kurudu yanaklarında?
Kaç sabah müjde ile uyanmak istedi içindeki çocuk.
Ve kaç sabah uyandığında oyun arkadaşlarını göremedi?
Ne kadar korkuyu taşıyabildi kalbin,
Kaç atışı kaldırabildi dakikada?..
Kaç defa bağıra bağıra ağladın yalnız kaldığında…
Kaç şarkı geçti hikayenin en içinden
Kaç şiir döküldü gözlerinden
Kaç türkü mırıldandın derinden…
Kim bildi ki…
Kim dinledi ve kim anladı?
Seni kim duyabildi asıl sahibinden başka?
Kim örttü yine acılarının üzerini şefkatle…
“Sana darılmadım ve seni terketmedim” diyen kimdi … (Duha 3)
“Acını benden başkasına izhar etme, derdini benden başkasına şikayet etme…Çözemezler… Derdinin dermanı bende, onlar bilemezler. Kurtarıcı sandıkların da benim kulum. Şifan bende” diyen kimdi ?
Sen, umursamaz ve taş kesilmiş kalplerden yardım dilenirken, seni en çok umursayan “şah damarından yakınım” diyen kimdi?
Bunu düşün Güzellik…
Senin hikayen bitmedi, yeni başlıyor daha.
Şimdi sadeleşiyor,
Şimdi saflaşıyorsun…
Yüklerinden arındırıyor seni…
Fiziksel, duygusal ve ruhsal yüklerinden…
Ruhunu şahit tutuyor ve bedenini arındırıyor.
Seni sen yapıyor aslında…
Olman gereken oluyorsun.
Merkezine gelmeye başladığında senden çok daha güzel bir sen çıkacak bunu düşün ve buna odaklan…
Çünkü O seni çok seviyor.
Çünkü o senden bir şaheser yaratıyor.
Sana da diyor ki;
“Benden talep etmiştin… En hızlı ve kolay olanı istemiştin.
Celali terbiyem hızlıdır, kolaydır ama acıtır. Bana güvenir ve teslim olursan acına daha farklı bakacaksın. Celalim içine dahi Cemalimi yerleştirdiğimi göreceksin.”
Şimdi tüm sorularını bırak…
Cevap aramayı da…
“Kaybetmedin” diyor sana…
“Her şeyini tastamam vereceğim” diyor sen inandıkça…
“Kalbin bir yaratım merkezi” diyor
Şimdi varlığını farkında olarak yaşa…
Ne korkuya gerek var ne kendinle savaşa…
Güven ve teslimiyet içinde bırak kendini
akışa…
Sevgilerimle