“asla asla ama asla istenmeyen biri olmadığını söylemek istiyorum ama ölüm sağır dilsiz sessiz dünyada hiçbir şey ölüm kadar sağır dilsiz sessiz değil yalnızım bedenimden nefret ediyorum ölen bir şey doğurdu bedenim onu yaşatamadı yalnızım ve bedenime tükürüyorum etimden nefret ediyorum etime bıçak saplamak bedenimi cezalandırmak istiyorum.” Yıllar önce Ece Gamze Atıcı şöyle bir kitap başlangıcı yapmıştı; “Keder fena halde bulaşıcıdır. Tek başına içilmiş bir masadan da kapabilirsiniz, yıllarca kullanılmayı bekleyen bir kurşun kalemden ya da pencere kenarında annesinin yolunu gözleyen küçük bir çocuktan da…” Bu kitabın sayfalarında, yüreğiniz kederle dolup taşıyor. Anlatılanlar, bir anne ve kaybettiği oğlunun ardından kalan boşluğu tarif ediyor. Oğlunun fiziksel varlığı belki yok artık, ama anıları öyle canlı ki, sanki yanı başımızda. Bu hatıralarla dolu sayfalarda, kelimenin gücüne bir kez daha tanık oluyorum. Ama ne yazık ki, kelimeler bazen yetersiz kalıyor. Dudaklarımızın arasından geçen her kelime, içimizdeki acıyı dindirmeye yetmiyor. Bir insanın en derin acısı, sevdiklerini kaybetmesidir. Ve bu kitap, bu acının en koyu tonlarını işliyor. Anne, oğlunu sonsuza dek kaybetmenin yükü altında eziliyor. Anılarla avunmaya çalışsa da, bazen bu yeterli gelmiyor. Çünkü oğlunun sesini duymak, onun dokunuşunu hissetmek istiyor. Ama artık o yollar kapandı. Ve her bir sayfa, her bir cümle, yüreğininin derinliklerinden gelen çaresizliği yansıtıyor. Belki de bu kitap, acının ve kaybın derinliklerinde bir yolculuktur. Anne, her bir sayfada, her bir hatırayla, kendi içsel sorgulamasını yapıyor. Ve belki de bu süreçte, bir nebze olsun huzur bulacak. Ama şu bir gerçek ki, kaybın acısı kolay kolay silinmiyor. Çünkü bazen, acıyla yüzleşmek, iyileşmenin ilk adımı olabilir. “Keder tedavi edilemez”

Carl’ın Kitabı Ölüm Senden Bir Şey Aldığında Onu Geri VerNaja Marie Aidt · Everest Yayınları · 2022101 okunma

·

32 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Deniz Dilbaz