İç dökme
Kendimi olmak istediğim insandan çok uzak hissediyorum. Olmak istediğim kişi kim onu da tam olarak bilmiyorum ama sürekli mutlu ve tatmin olmam için ona ulaşmamın gerekli olduğuna inanmış halde buluyorum kendimi. O kişi olmak için bir şeyler yapmam gerektiğinin farkında olmakla beraber nerden başlayacağımı bilmiyorum. Bu belirsizlik beni bir şeyler yapmaktan, harekete geçmekten alıkoyuyuor sanki. Nerden başlayacagımın da bu noktada bir önemi olmadığının yeter ki bir yerden başlamam gerektiğinin farkındayım ama yanlış yerden başlamaktan ve her şeyi elime yüzüme bulaştırmaktan korkuyorum. Bazen beni bir şeyler yapmaktan alıkoyan duygu ise belirsizliğe duyulan korkudan ziyade umutsuzluk oluyor. Mükkemmelliyetçi kişiliğimden dolayı gerçeklestirilmesi zor hedefler koymak gibi kötü bir huyum var çünkü. Doğal olarak da zaman zaman bu gerçekleştirilmesi zor hedefleri asla gerçekleştiremeyeceğime dair bir his kaplıyor içimi. Kendimin kendimden beklentisi beni yıprattığı için günün sonunda da bedenimi ve ruhumu hiç bir şey yapmadan yorgun düşmüş bir halde buluyorum. Belki de kendime ve yaşantıma yönelik gerçeklestirilmesi zor hedeflerimde mükkemmelliyetçiliğim kadar kıyaslamacılığımında etkisi vardır. Ne tarafa baksam benden daha zeki, daha yetenekli, daha kültürlü, daha başarılı, daha iyi huylu insanları görüyorum yani kafamda yarattığım "o" kişi de olan özelliklerin hepsine ve hatta daha fazlasına sahip olan insanlar... Bilmiyorum belki de bu hislerim çok saçmadır, belki birkaç yıl sonra böyle hissetmem, belki de bu hisler yaşımın getirdiği ergence hislerden fazlası değildir. Her neyse, sanırım bir tık uzun bir iç dökme yazısı oldu. Saat altı olmuş artık uyusam iyi olur. İyi geceler ya da günaydın.
·
79 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.