Vatana ihanet suçlamasıyla hapsedilen Romalı matematikçi Anicius Manlius Severinus Boethius , en büyük eseri olan, kader ve özgür irade üzerine bir inceleme olan Felsefenin Tesellisi'ni idamını beklerken yazdı..
okuduklarım, Tanrı'nın gelecekle ilgili planını rastgele özgür irade eylemlerimizle (bizden beklediğiniz gibi) yol boyunca senaryoyu değiştirerek doldurmadığımızdır ve bunun nedeni, düşündüğümüzde kendi takdirimize göre hareket ediyoruz, aslında kurallara göre hareket ediyoruz, Tanrı'nın her zaman aklımızın ötesinde kalan kurallarına göre. İtiraf etmeliyim ki, bu kitabın son kısımlarını çok uğraştırıcı buldum, ama çoğunlukla kötülük ve ıstırap sorununu burada oldukça resmi ve 'mantıklı' bir şekilde çözmekten daha zor olduğunu düşündüğüm için. Keşke acılar bu kadar kolay bir şekilde bir kenara bırakılabilseydi.(Bu bana Platon'un Gorgias'ını hatırlatan başka bir şeydi - ben her zaman Platon'un, felsefi sorular sormanın anlamsız ve neredeyse ergenlik doğasıyla ilgili sorunları yanıtlamaktan daha iyi ifade ettiğini düşünmüşümdür - ben de Platon'un sorunlarının nasıl olduğu konusunda hemen hemen aynı şeyi hissettim. acı ve özgürlük, bu sorunların nasıl çözüldüğüne kıyasla burada ifade edilmiştir)
Kitabın ikinci kısmı, kitabın en Platonik kısmıydı, hissettim. Üslup Platonik bir diyaloğu okumakla hemen hemen aynıydı ve argümanlar aşağı yukarı düz Platon'du. Hıristiyanlık olaylarının bende pek işe yaramamasının bir başka nedeni de bu. Boethius'un Hıristiyan olup olmadığı konusunda tartışabiliyorken, hiç kimse onun Neo-Platoncu olup olmadığı konusunda tartışamazdı.Bakın, bu büyüleyici bir çalışma; ölmeyi bekleyen birinin yazdığı herhangi bir çalışma, ikna edici bir güce sahip olacaktır. Ancak böyle bir durumda kaderle (ve böylesine berbat bir kaderle) uzlaşmanın bir yolunu da gösteren bir şey, iki kat büyüleyicidir. Onun vardığı sonuçlara katılsanız da katılmasanız da, onun herhangi bir sonuca varabilmesi bile merak edilmek için yeterlidir. Kaderini bu kadar kabul etmesi nefes kesici.Peki Felsefenin Tesellisi? Bana göre mesele bulduğu cevaplarda değil, ilk etapta bunu derinlemesine düşünme eyleminde yatıyor. Hayatımdaki bir şeyle saçma bir karşılaştırma yapmanın zamanı geldi. Açıkçası, Boethius'un burada yaşadığı kadar korkunç bir şey yaşamadım, ancak yapmam gereken ve özellikle iyi yapmam gereken bazı işleri düşünerek çok stresli ve endişeli bir gece geçirdiğimde, bunun büyük ihtimalle olacağından oldukça emindim. oldukça ikna edici bir şekilde doldurmak için. Yapacağım işi tıka basa doldurmanın olası sonuçlarını düşünmekten o kadar endişelendim ki uyuyamadım. Aslında neredeyse nefes bile alamıyordum. Bir saat boyunca dönüp durduktan sonra nihayet kalktım ve yemek masasına oturup Eliot'un Bir Kadının Portresi'ni okudum ; kesinlikle Eliot'ın kolay şiirlerinden biri değildi. Şiire yoğunlaşmamın yoğunluğu, onu anlamaya çalışmam ve imgelerdeki tüm kıvrımları ve dönüşleri takip etmeye çalışmam, işteki sorunlarım hakkında endişelenmeye devam etmemin mümkün olmadığı anlamına geliyordu. Nihayet yatağa gittiğimde şiire ve şiirin diline odaklanabildim ve hatta zihnimin bir köşesinde Chopin'in çaldığını duyabildim. İş sorunumun ne olduğunu pek hatırlamıyorum ama Eliot'la geçirdiğim o gece asla unutamayacağım bir geceydi.Yine de Kapitalizmin bize öğrettiği gibi, sahip olmak eğlencenin onda dokuzudur ve tüketim ise başlı başına bir ödüldür...
