Kitabın ilk yarısında, Werther'in bir şeyleri abarttığını düşünüyordum. İstese Lotte'den vazgeçip yeni bir hayata başlayabilirdi. İkinci yarısına geldiğimdeyse olanlar oldu: Kişisel yaşamımdaki birtakım şeyler sebebiyle Werther'e dönüştüm. Kurduğu cümleler benim düşündüğüm, hissettiğim şeylere dönüştü. Empati kurabildiğim bir karakter haline geldi. Okurken hissedebildiğim bir kitaba düşük bir puan veremezdim :)
Not: Sonumuz benzemesin...
