Kitaba bakış açısı biraz da kitaptan ne beklediğimize göre şekilleniyor. Hikayesi, anlatım tarzı, kelime zenginliği... Benim daha önce okuduğum kitaplar arasında en çok sevdiklerimin samimi bir dille yazılanlar olduğunu söyleyebilirim. Tabiki psikolojik, felsefik, dedektifiye hatta bilim kurgu romanları da severim ama kalbin en ince noktasına dokunan şeyin samimiyet olduğunu düşünüyorum. Beyinle yazılanlar beyine, kalp ile yazılanlar kalbe gider. Benim bu kitaptan beklentim oydu ve onu fazlasıyla buldum. Samimi diline, 80 li yılların köy hayatında, insanların yaşayış tarzını, kültürünü, mekan analizini en ince detaylarıyla işleyişine hayran kaldım. Kendi çocukluğumu buldum. Ve bir insanın kalbine inen en kestirme yolun onun çocukluğuna inmek olduğuna tekrar şahit oldum. İyi bir okur olarak, okuduğum onca kitap arasında, kalbimde, beni çocukluğuma götürdü diye bu kadar güzel yere oturmuş olmasını haksızlık olarak görmüyorum. Ayrıca kitapta hissedilir bir sevgi ağını var. 80 li yıllarda yaşamış olanlar ve kalbinin uydu alıcılarını kaybetmemiş olanlar bu sevgiyi hissedebilir bence. istenildiği takdirde insanın yapabilecekleri öyle güzel kurgulanmış ki; sen yeter ki iste hayat sana bir yol çizer mutlaka dedirtiyor bizim miskin yanımıza. Kitapta beni üzen tek şey babasının akıbetinin belirsizliği oldu. Kitabın içeriğinden çok da bahsetmeyi, okuyan kişinin merakını yitirmesine sebep olmayı sevmesem de bunu belirtmeden edemedim. Bu arada Van'da yaşayan arkadaşlarımı arayıp bana acilen otlu peynir göndermelerini istedim. Halil zamanların sınırını aşarak benim de çocuk tarafıma dokunup beni mutlu etti. Hikayenin kahramanı Halil'e ve kitabın yazarına teşekkür ediyorum.

Huzur KoleksiyoncusuCihat Albayrak · Okur Kitaplığı · 038 okunma

·

32 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Gazel YİĞİT