Güray Süngü … çok şey söylenir üzerine, çok cümleler kurulur. Ama kurmak istemiyor insan. Onun satırları üzerine konuşmak istemiyor..
Kaleminde kendimi bulduğum çok az yazar oldu şimdiye kadar. Sanki her cümlesi bana yazılmış gibi, beni görmüş ve yüreğime dokunmak istemiş, ona ihtiyacım olduğunu sezmiş gibi.
“Çünkü çok uzak. Yakınımızda ve bizdenmiş gibi duran her şey. “ diyor, ne güzel söylüyor. Herkes ne kadar uzakmış meğer bana, kimse Ayhan kadar olamamış, anlamamış beni. Çözmeye çalışmamış ki. Belki ondandır bu bağ, biri beni çözdüğü için bağlanmışımdır. Zaten bu bağı da görmüş Güray Abi, onu da özetlemiş benim için :
“Etrafınızda sizi çevreleyen hiçbir şeyle bir bağınızın olmadığını biliyorum. Bir bağ kurmak, ona inanmak, sahip çıkmak ve bütün insanlar gibi olmak için çırpındığınızı ama bunu beceremediğiniz için kendi içinize her geçen gün biraz daha gömüldüğünüzü biliyorum. Bizi çevreleyen ortam, koza, çeper, dış dünya, çevre; adı her neyse, bizim yaşamımızı sürdürebilmemiz için gerekli şartlara sahip değil… Ama biz yine de varız… O hâlde bizi yaşatacak bir ortam olmak zorunda. Çünkü sadece kendi türü içinde, onlarla beraberken onların oluşturduğu dünyada yaşamını sürdürebilir bütün canlılar. Bana ihtiyacınız var, çünkü benim size ihtiyacım var...”
Benim de Güray Süngü’ye ihtiyacım varmış. Arada düşünüyorum, keşke daha önce tanısaydım, ama sonra fark ediyorum ki onu çok doğru zamanda tanıdım. En ihtiyacım olduğu zamanda, anlaşılma ihtiyacıyla yandığım bir zamanda. Umarım anlaşılmaya muhtaç olan herkes onun limanına sığınabilir bir gün, çünkü bu yazar herkese nasip olmuyor… iyi ki varsın Güray abi
