çaresizlik ve yardım dilenişi
bu satırları yazarken çok utanıyorum ama sanırım yardıma ihtiyacım var... bazı şeyler kalbime çok ağır geliyor acıyı kaldıracak takati bulamıyorum kendimde ne yapacağımı ne diyeceğimi kendimi nasıl avutacağımı bilmiyorum. sonrasında ne olacak diyorum tabi bu düşüncelerden kurtulmak için de savunma mekanizmalarımdan olan her şeyi espriye vurma kozumu kullanıyorum bu yüzden uzun süredir boş yapıyorum susturmak istiyorum o derin acıyı, yok saymak istiyorum canımı çok acıtıyor çünkü.
ben ikiz kuzenlerime bakıyorum şu an. bebekler daha, minicikler 1 yaşını henüz doldurdular, 5 aylıkken de 2 ay bakmıştım severek hatta bayılarak:) bambaşka bir şey bebeklerle ilgilenmek devasa derecede zor ama bir o kadar da keyifli. hatta aramızda öyle bir bağ var ki ilk zamanlar analarının onları tutuşunu bile beğenmiyordum bebeklerin her şeyi mükemmel olmalıydı. halam onlara youtube'dan ninniler açardı ben çoğu zaman kendim söylerdim onlara en içten türküler, ilahiler. dedim ya bebekler onlar her şeyleri en güzeli olmalı ilgiyi tam almalılar onları sevdiğimizi her zaman hissetmeliler, öpeceğim zaman alınlarından öperdim benlik duyguları için iyiymiş çünkü.. sonra bazen (ikiz olduklarından zorlanıyoruz elbette) uykuları, temizlikleri, bezleri derken mamaları geç olabiliyordu yemek saatlerinden 10 dakika kadar geç... görmeniz lazım açlıktan nasıl ağlıyorlar bebekler tabi sık beslenmeleri lazım. o ağlamaları göğsümü acıtıyor, acele acele hazırlayıp mamalarıyla yanlarına gelince nasıl mahcup bir şekilde bebeklerim geldim diyorum gözlerinin içine bakıyorum af dilercesine.. ayırmamaya çalışıyorum gözlerimi, ilgimi onlardan..
ama ya mamalarının geç de olsa hiç gelmediği bebekler? BEBEKLERİMİZ? anneleri şehit olan bebekler? annesi babası kayıp olan bir başına soğukta duran bebekler? ben bebekler çoraplarını indirince aman ha soğuk almasınlar diye anında tekrar giydirirken ıslak yerde çamurda uyuyan bebekler? onları her gördüğümde şefkat damarlarım canlanıyor yavrularım ah keşke burada yanımda olsaydınız evlatlarım diyorum.. ama elimden bir şey gelmiyor susturmak için beynimdeki sesleri sizi unutmak için gevezelik ediyorum işte canlarım. nolacak hiçbir işe yaramayan bu halim nolacak sizin haliniz diyorum kalıyorum öylece. yemin ederim mutluluktan değil esprilerim bir nevi uyuşturucu, susturucu. şimdi kardeşlerimden yardım bekliyorum bir teselli arıyorum. nasıl dayanıyorsunuz bana bir teselli bir nasihat lazım?
esmeralda
@Yagmuurlar
·09 Kasım 2023 20:29
kafan çok karışık , gönlün mahzun, gidişat iyi değil,
filistin var gündemde; derin acılar, ölümler ve teslimiyet...
aklımda ve kalbimde bu acıları teskin edecek bir kıssa, bir hadis, bir ayet arıyorum bulamazsam ölürüm herhalde evet ölürüm!
ruhu ölen bir insanın cesetten farkı ne?
düşünüyorum uzun uzadıya, aklıma önce Efendimize ve Müslümanlara yapılan boykot dönemi geliyor. bebeklerin açlıktan ağladığı, annelerin çaresiz kaldığı, özgürlüklerin kısıtlandığı bir dönem. eğer yanlış hatırlamıyorsam dışarıdan yardım da pek giremiyordu. zaten kimden yardım umabilirlerdi ki tüm müslümanları bir yere tıkıp her haklarını gasp etmişlerdi. yani dışarıda müslüman kardeşleri mi vardı yardım yollasın? off taş düşeydi başıma da söylemeseydim bunu Ebu Ubeyde'nin sözü geldi aklıma "sizden hiçbir şey beklemiyoruz ancak yardımları içeri getirtemeyecek kadar mı acizleştiniz?" başıma taş düşmedi ama yarıldı şu an.
aç bırakılan zulme uğrayan müslümanlar tıpkı boykot yıllarındaki gibi ama bir farkla bu sefer bir sürü müslüman var onları dizi izler gibi izleyen neyse bu çok ağır geldi başka bir şey düşünmeliyim.
dayanamıyorum anlıyor musun bunca acı nasıl çekiliyor? nasıl bir anne bi anda tüm evlatlarını toprağa verip "hasbunallahu ve ni'mel vekil" diyebiliyor, ben nasıl bu kadar acizim bu teslimiyeti ben nasıl kendimde bulabilirim var mıdır bir yerlere gizlenmiş bir biçimde beni bekleyen yakîn... ahh filistin anneleri ne mübareksiniz siz alınları öpülesi kadınlar, öyle yiğitlerin annelerisiniz ki yetişirse islama asker olan, ölürse şehitlik makamına erişen... Allah'ım çok korkuyorum huzurunda hesap vermekten de filistinlilerin yüzüne bakmaktan da.. artık hayal etmemeye çalışıyorum mescid-i aksa'ya gitmeyi, gidersem bana nerdeydiniz derlerse ne derim? ahiret daha çetin diyorlar peki ya orada ne yapacağım? nasıl hesap vereceğim? Allah'ım aklıma mukayyet ol. Allah'ım ümmete birlik nasip et..
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.