Babama
Mehmet Can da kimdir, derlerse bana
Onbir ozan idi, gitti soylerim,
Sultan Süleymana kalmayan dünya
Onu da sonunda yuttu, söylerim.
Pür-ü paktı, hile kurmak bilmedi
Elini harama vurmak bilmedi
Bir ömür çalıştı, durmak bilmedi
Ömründe ilk defa yattı, söylerim
Değişmedi bahtı öteden beri
Güldürmedi bir dem onu kaderi
Hiç eksik olmadı derdi kederi
Bazen de feleğe çattı,söylerim
Pirlerin elinden içince bade
Uçtu gönül kuşu, kaldı piyade
Koca bir kandildi, nuru ziyade
Eridi, tikendi, bitti söylerim
Alim değilse de arifti arif
Söz ustası idi, kelamı zarif
Hep haktan yanaydı, şerre muhalif
Verdiği her sözü tuttu söylerim
Ne kem söz söyledi ne kem söz duydu
Nefsine değil de aklına uydu
Bir lokma, bir hırka; düsturu buydu
Yalnız nasibini güttü, söylerim
Asla hiç kimseyi görmedi hakir
Ömür sermayesi şükür ve zikir
Ona Allah dostu demek gerekir
Kulluğu bihakkın etti, söylerim
O bir kılavuzdu ömrümde bana
Onu hep görürdüm doğrudan yana
Meyletmedi asla dünya malına
Dünyayı bir pula sattı, söylerim
O çağlayan ırmak, ben ise çayım
Çok kifayetsizdir yıldızım, ayım
Kör karanlıkların çıkmazındayım
Günüme günești, battı söylerim
Koca bir çınardı, dört fidan verdi
Her fidanından da meyveler derdi
Yolu haktı, Hakka varmak dilerdi
Sonunda menzile yetti söylerim.
Cahit Can
Sayfa 38Kitabı okudu
·
14 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.