Evimin kapısından en son 5 Şubat 2023'te girmiştim...
Saatler sonra taşların arasında uyandım. Korktum, ne olduğunu anlamadım. Sırılsıklam ıslanmıştım. Evdeydim ama yağmur yağıyordu. Kendime gelip kardeşlerimi ailemi aramak için kendi imkanlarım ile çıktım. Arka sokakta kardeşimin evi vardı. 18 aylık bebeği ve eşi evde yalnızdı. Yalınayak ne yöne gittiğimi bilmeden dakikalarca dolandım. Sonra bir şekilde binayı tanıyıp buldum. Minik yeğenimi ve annesini binanın yönetici ile beraber duvarları çekiçle kırıp kurtardık... Hatırladığım diğer şeyler bunun gibi değil. Çok daha korkunç, hafızamda silmek istediğim onlarca görüntüye sahibim... Unutmak istiyorum. Birçok kişi gibi. Ama biliyorum ki unutmak mümkün değil...😥🥀
Çok kızgınım, çok kırgınım...
(Fotoğraf eve ilk taşındığımda aile grubuna atmak için çekilmişti 😔)
ALLAH tüm kötülük bela afetler den muhafaza etsin âmin
Bu yorum görüntülenemiyor
Bu yorum görüntülenemiyor
Çok geçmiş olsun unutmak ne mümkün böyle bir felaketi böyle bir yıkımı yaşanılan zorlukları ve yerle bir olan memleketimiz ve ölüme terk edilen kardeşlerimizi... Unutmadık unutmayacağız 6 Şubat 4:17 !!!:(
Çığlık çığlığa öldük kimse sesimizi duymadı.... 😥
2 sonraki yanıtı göster
Insanın okuyunca dahi içi parçalaniyor rabbim size sabır verrsin
Amin Allah razı olsun 🤲🏻
1 sonraki yanıtı göster
1999 depremini yaşamış ve annesini depremde kaybetmiş biri olarak ifade ediyorum, Antakya'da ki yıkım ve acılara yirmi gün şahit oldum, felaketin büyüklüğü tarif edilmiyecek boyuttaydı. İnsan diyecek kelime bulamıyor, o felâketi yaşayıpta unutmak mümkün değil. Yakınlarını kaybetmiş olanlara Allah dan sabır, ahirete intikal etmiş olanlara rahmet diliyorum.
Çok ağır bir imtihandı. Ne desem eksik kalacak. Büyük geçmiş olsun. Rabb’im bir daha yaşatmasın.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.