06.02.2023 04.17
O geceyi anlatmaya çalışmak ne kadar doğru bilmiyorum, ya da ne kadar kendimi ifade ederim onu da bilmiyorum. Bazı acılara sözler anlam yüklemiyor, tesirsiz kalıyor. 2022'de Haziran ayında öğleleyin yatak alttan üstte doğru sıçradı tabi bu durum bana normal gelmedi. Herkesin dilinde bi maraş depremi vardı zaten, hep ne zaman olacak diyorlardı, tabi kimsenin yaşayacağı felaketin büyüklüğünden haberi yoktu. Dillerde dolaşıyordu. 2022 de yokladı aslında, geleceğim diye haber de verdi biliyordum. Üniversiteyi Ağrı da okudum geçen sene Ağrı da mevsim normalinin aksine hiç seyrinde ilerlemiyordu, kış adeta gelmemeye direniyordu. Kar yağmadı uzun süre tabi bilenler bilir Doğu'nun kışı başkadır. Şaşırdım kaldım hep uzun süre içimde kötü hisler dolaştı tabi Allah büyüktür dedim ama acaba bu yaşanan felaketler bazı şeylerin göstergesi mi diyede düşünmeden edemedim. Ara tatilde memlekete gittim, son sınıftım, iki derstende başarısız olmuştum. Haliyle üzgündüm zaten güzel bir dönem olmamıştı benim için her neyse hayırlısı olsun dedim ve devam ettim. O tatil döneminde çok fazla misafir ağırladık evinde tek kızı olunca nefes alamıyordum kendime ayırdığım vakitlerde haliyle azalıyordu. Açık öğretim sınavları da vardı yakamda tabi onlarada çalışamadım sınavdan önceki akşam da teyzemler vardı. Sonra dedim ki Merve şu sınavlarda bitsin rahatlarsın artık en azından biraz kitap okumaya vaktin kalır diye planlar yaptım. 4-5 şubattaydı sınavlar. Tabi bu günlerde yine normalinin aksine tuhaf giden durumlar ortaya çıkmıştı. Kar yağmıştı Maraş'a :) hemde uzun zamandır görmediğim cinsten tabi yine hayretler içerisindeydim anlam veremiyordum bu işe. Kara bata çıka küçük kardeşimle sınava gittim hiç tanımadığım bir kızla sınavdan önce oturduk kantinde bana çikolata ve su almıştı :') o günün bende bıraktığı güzel bir anıydı. Tabi sınavdan önceki günlerde hava çok güzeldi :) şaşırdım kaldım işte dedim ya...
Sınavdan çıkınca eve gittik tabi küçük kardeşim beni baya yordu karları atıyordu üzerime ama ben nedense mutlu değildim, eğlenemiyordum. İçimden iyi ya da kötü bir şekilde bitti sınavlar artık kendine kaldın Merve diye düşündüm. Planlar yaptım, tabi kimde bilmiyor bir dakika sonrasını...
Günlerin yorgunluğu vardı üzerimde akşam 20.00 gibi uyuya kaldım o gün gece 00.00 gibi uyandım ve tekrar uykuya daldım. Uykumu iyi aldığımdanmı nedir iliklerime kadar hissettim her şeyi. Yataktan attı ilk beni nasıl kalktım nasıl oldu anlamadım bile. Karanlıktan da korkarım gece lambası ile uyuyordum ilk saniyeler ne yapacağımı bilemedim, tabi geçer sandım, geçer diyerek bekledim eğildim ilkin ellerimi başıma sardım 10. Katta oturuyorduk nasıl sallanıyordu anlatamam ışıklar gitti zaten bi anda şebeke çekmedi. Ağladım ilkin annemler uyanamadı belki dedim kapıyı açtım hepsi odamın kapısının önündeydi. Kelime-i şehadet getiriyorlardı bende getirdim ama çaresizlik nasıl bir şeymiş anladım. Bir şey yapmak aklımıza da gelmiyordu o ara annem bi an kendine geldi üstüne bir şeyler giydi ayağıma çorap giydim pijamanın üstüne bir tane daha giydim tabi nasıl giydim bilmiyorum saniyeler içinde oldu her şey. Yapılmaması gereken çoğu şeyi yaptık, ne yapacağımızı bilemediğimizden. Bilindik bir acıya bile farklı cevaplar verebilir insan. Annemler karşı komşuya bağırdı uyansınlar diye Muhammed abi polis uyku ile arası da iyi değil haliyle onlarda tedirgin olmuşlar bize ulaşmaya çalışıyorlar tabi bu demde binada sadece bizler kaldık en üstte olunca inemedik. Kapının önüne çıktım Hatice abla da kapılarının önünde tabi bu demde sallanıyoruz adımları kontrol edemiyoruz. Gözlerimin içine baktı çaresizce ağlıyordu ne yapacağız Merve gülüm dedi normalde de evhamlı birisidir kendisi. Gözlerim kaldı gözlerinde küçücük de oğulları var kaldım öyle. Hiçbir şey söyleyemedim gözlerimden akıyor ama yakarak akıyor. Kaldım öylece içimde çok fazla ses vardı ama ben ağlamaktan başka bir şey yapamıyordum. Kelimelerin yerleri karıştı, sözler anlamlı bir bütün oluşturmazdı. Oluştursalar da bir işe yaramazdı. Aşağı indik herkes inmişti bizim evin bulunduğu kısım tepelik bi bölgeydi çoğu bina ayaktaydı, kayalardandır diye düşünüyorum. Hava buz gibiydi, ışıkların tek tek sönüşünü izledim. Kaldık öyle şoktaydım bi ara telefonun şebekesi çekti erkenden uyuyakalınca şarjım da yoktu haliyle. Ablam gibi gördüğüm bir dostum aradı o an tabi ben şoktaydım her yer sallanmış Batman'dan beni aradı anlayamıyordum ama boyuna ağlıyordum. Şarjım yoktu kapatmak zorunda kaldım. Sonrasında zaten ulaşamadık kimseye amcamları falan da öldü sandık. Bi kadın geldi yanımıza, annem Allah daha beterinden korusun dedi kadın; "Allah'ın koruduğu buysa," dedi. Bir şok daha yaşadım o an Allahım ne oluyor dedim ağladım, ağladım, ağladım. İnsanların haline ağladım, kendime ağladım. Karanlıktı her yer, yıkılan binaları gördüm gökyüzü boşlukları topluyordu. Ağlıyordum ama hiçbir şey de yapamıyordum. Gördüklerimi aklım almıyordu, aslında kabul edemiyordum. Şu vakit oldu hâlâ sindiremedim. Gözlerimin gördükleri, benim yaşadıklarımdan daha çok acıtıyordu canımı. Çaresizlik neymiş öğrendim, elin kolun bağlanması neymiş, aciz bedenimin hiçbir şeye fayda vermeyeceğini anlamak daha da acıttı canımı. Bazı şeyleri yazamadım buraya şu an bile kemiklerim sızlıyor bu bende önünü alamadığım üzüntülerde oluyor. Kasıla kasıla yazıyorum, zorlanarak ama yazmak da istiyorum. Anlatması daha zordu, ama yaşayana. Depremden sonra konuşmamda ciddi bozukluklar oldu kelimeleri yutuyordum ne söyleyeceğimi unutuyordum velhasılı şiir seslendiriyordum önceleri. Bambaşka birisine döndüm, odak problemim oluştu kitap okuyamıyordum. Düşünemiyordum, ama boyuna ağlıyordum. Sabah saat 10 civarı annem ve babam eve çıkmak istedi tabi evde kalmak için değil gerekli şeyleri alalım diye bende arkalarından gittim, istemediler gelmemi ama hiçbir şey umrumda değildi. Ölmekten korkmadım, ne arkadaş kalmıştı ne hayal öleceksem ailemle öleyim diyordum. Katlanamazdım çünkü diğer türlüsüne şimdi benim bu düşündüğüm şeyleri yaşayan insanlar var Rabbim sabırlarını, ecirlerini arttırsın. 🤲🏻 Hayatı için planlar yapan Merve'den hiçbir şeyin anlamı kalmadığı evreye geçmiştik. Bazı yerleri atlıyorum çünkü hiç bitmeyecek gibi başa sarıyor o anlar zihnimde. Zamanla anılar bile silikleşir ama ömrümde ilk kez bir şeyi unutamıyorum. Bu satırları belkide yazma sebebim hâlâ iyi insanların var olduğunu gösteren güzel insanlara bir borç bildiğimdendir. Hastaneye gittik temizlik yaptık zaten hastanelerin çoğu işlem göremez durumdaydı. Üniversite hastanesi ayaktaydı yıkık dökük ama hayatta içinde hayatta ölmeyen bir sürü canla... Etrafı temizledik gönüllü olarak çalıştık kardeşlerimle, kuzenlerimle hemşirelere yardım ettik. Sedyelerde her yeri kanlar içinde insanlar gördüm sanki şoktaymış gibiydiler bende onlara bakarken şoktaydım gözlerimi kaçırıyordum acısı olanı daha fazla kanatmamak için... Morga artık insan sığmıyordu... Yağmur yağıyordu sanki gerçekten gökyüzü konuşuyordu bizimle. Filmlerde olsa iyi senaryo dedirten cinsten ama bunlar ve benim göremediğim bilemediğim onca acı gerçekti. 13 civarında yine sallandı her yer bu kez hastanedeydik hastaları dışarıya çıkarmaya çalıştık, annemi yine bırakamadım hemşireler kaçıp gitmiyordu, canları derdine düşmemişlerdi. O an tebessümle karışık göz yaşı harmanlandı bende. En sonunda pencereden atladık herhangi bir şey olur diye pencere önüne de basamak koymuşlardı çıkmak için. Ondan sonra hiçbir yere sığamadık soğuktu, kimisinin ayakkabısı yoktu, çorapları ıslaktı annem çöp poşetini yırtıp giydirdi bize soğuktan korunmak için. Ağaçların dallarını kesip ateş yaktık ısınmak için insanlar geldi evi yıkılan, canından can gidenler...
İlk gece dakikada sallanıyorduk, hâlâ hissediyorum vücudumda, tuvaletimi dışarıya yapmak zorunda kaldım belki önemsiz bir detay sizler için artık yürüyemez olmuştum vücudum kasılıyordu. Günlük rutinleriniz bir anda yok olduğunu düşünsenize. Dışarıya çıktığınızda, yorgun düştüğünüzde eve gitsem de rahatlasam demiyor musunuz? Başını sokacağın bir evin olmadığında anlıyorsun aslında linde olan her şeyin bir nimet olduğunu. Hastane bahçesinden evimiz, bina seçiliyordu uzaktı ama orada evimiz vardı. Akşamları izlerdim ışıkları yanmazdı evlerin, kimsesiz kalmıştı. Bi yanda inda ev barkta kalmamıştı. Evimi uzaktan izleyeceğimi hiçbir zaman düşünemedim. Hastanenin otoparkında bir gün çadır kurulacakta aileler burada yaşayacak deseler inanmazdım. Geceleri çok soğuk olurdu soğuktan dolayı da tuvalete gitme ihtiyacım doğardı. Oradan çıkıp hastaneye kadar gitmek o soğukta ve karanlıkta zor gelirdi bana. Ama evinde olsa öyle miydi? Arkadaşımdan haber alamadım bir gün öğrendim ki yoğun bakımdaymış yaşamaz demişler doktorlar uyandı ama bir bacağını kaybetti. Her gün uyandığımda neden hayatta olduğumu sorguladım ve ona dualar ettim. Hiçbir anlamı yok gibiydi yeni bir güne uyanmanın. Ama yiyecek ekmeğimiz varmış hâlâ bu dünyada. Ekmek demişken ilk zamanlar zordu bir şey bulmak hastane koridorunda oturuyoruz yaşlı bir adamı getirdiler ayakkabısı üstü başı yok. Suriyeliler çaldı kıyafetlerimi diyordu beylik beylik laflar ediyordu ekmek istiyordu ama o an bulunması çok zordu. Çok zenginmiş normalde muhtaç değilmiş. Üzüldüm yanına gittim elimde bisküvi vardı ekmeğim yoktu ona verdim ama hiç oralı olmadı burun kıvırdı aslında orada bi kez daha şok yaşadım. İnsanoğlu dedim ne kibirlisin... Uzaktan izledim halini, yeni yeni şeyler öğreniyordum. Sindirmem gerekiyordu üzüntülerimi demlemem gerekiyordu. Psikolojik olarak kimse iyi değildi artık şişe içindeki suyu takip ediyorduk çünkü zaten her an sallanıyor gibi hissediyorduk. Kuzenlerim bilhassa küçük kardeşim ölümü normalleştirmişti ölü görmek dokunmak onu etkilemiyordu sanki hisleri yok olmuştu belkide ne tepki vereceklerini durumum ciddiyetini kavrayamsmışlardı...
Artık bambaşka birisi olmuştum tahammül seviyem yerlerdeydi, hırçınlaşmış, saygısızlaşmıştım. Kendimi törpülemek için Ağrıya gitme kararı aldım 22 tane dersim vardı madem ölmedin diyordum mücadele etmen gerekiyor Merve diyordum. Güçlü olmayı seçtim ağlaya ağlaya gittim gittikçe şehirlerin ışıklarını gördüm daha çok ağladım evlerin kimsesi vardı. Kimsesizlerin evleri yoktu. Allah'ım dedim sen sabrımızı artır. Artık binaların sağlam olup olmadığını gözlerimle ölçebiliyordum... Ağrı da uzun süre kendime gelemedim tezimi yapamadım kitap okumam gerekiyordu tezi bitirebilmem için ama okuyamıyordum. Anlamıyordum, sanki kafam başka yerlerdeydi Hocamız halimi bildiğinden beni geçirdi tezi tamamlayamadım. Bunu hayatımda ilk kez yapıyorum Merve dedi sen çok güçlü bir kızsın dedi sana güveniyorum yapıp gönderirsin dedi. Arkadaşlarım ben olsam şimdiye okumuştum diyorlardı, sessizleşiyordum. Anlamazlardı biliyordum... Sürüne sürüne bitirdim o tezi sonra her şeyi tek tek güçlü olarak adımlar attım. Bi arkadaşım vasıtasıyla Bileklik yapmaya başladım ondan öğrendim ilk adımları. Yeni hobiler edindim, kendime yeni terapi yöntemleri sundum. Bileklik yaparken hiçbir şeyi düşünmüyordum çünkü zihnimi arındırıyordu. Beni sakinleştiriyordu sonra satış yapmaya başladım küçük küçük fiyatlardan mutluluklar çıkarıyordum. Umreye gidecektim bunun için kumbara bile aldım kendime, yeni insanlar yeni tebessümler edindim. Kötü şeyler de yaşadım bazı insanlarla yollarım ayrıldı, zor sınavlarım oldu anneannemi kaybettim içim acıdı, acımaya devam edecek. Hepimizin sınavı imtihanları olacak dünya bir oyalanma yerinden başka bir şey değil. İyi bir insan olarak ölmek istiyorum. Benim sınavım kendimle. Kaldığım iki dersi bu dönem başarı ile tamamladım ve mezun oldum. Şimdi ilerlemeye devam edeceğim Rabbim'in benim hakkımda olan planlarından yine habersizim ama bu sınavları görürken imanla ve tevekkülle hareket etmeyi öğrendim. Bambaşka bir Merve oldum. İyi insanlar iyi ki varlar. Deprem zamanında hiç tanımadığım insanlar bana kitaplar gönderdi kpss kitapları, kalemler, silgiler, defterler... Öyle güzelsiniz ki hepinizin yüreğinden öpüyorum. Anlatamayacağım çok fazla güzellikler de var hüzünler de var. İyiliklerini, insanlıklarını oy karşılıklı yapmayan herkese minnettarım. Her şey için kendi adıma teşekkür ederim. Şimdi Filistindeki kardeşlerimizin hallerini düşünüyorum. Rabbim bize şanlı bir zafer nasip etsin. Bir daha bunları yaşamamak duasıyla...
youtu.be/Kqd5KFn6KW4?si=...
··
3 plus 1
·2,237 views
Yitirdiğimiz (kayıtlara göre) 53 bin 537 canımızın her birine Allah’tan rahmet, yakınlarına ve milletimize başsağlığı diliyor ruhu şeriflerine lillâhi'l Fâtiha diyorum...🤲
Felakette yaralanan 107 binin üzerindeki vatandaşımıza geçmiş olsun duâlarımızı eksik etmiyorum.
Tedavileri hâlen devam eden yaralılarımıza Allah’tan acil şifalar diliyorum.
İnsanlık tarihinin en kadim yerleşim yerleri arasında bulunan 11 vilayetimizde yaşanan yıkım gerçekten çok büyüktü.
Böylesine büyük felaketler, büyük acılar aynı zamanda milletlerin birliğinin, beraberliğinin ve kardeşliğinin gücünün imtihan edildiği dönüm noktalarıdır.
Hamdolsun milletimiz bu acı ve bir o kadar da imtihanı başarıyla geçmiştir.
Rabbimiz bir daha yaşatmasın diyorum inşaâllah🤲
Aynı şeyleri yaşayıp aynı duyguları hissettiğimiz nadir anlardan birtanesi. Okurken ben de yazsam noktasına kadar aynısını yazardım diye düşündüm, bazen yazmışsın ya daha anlatılacak çok şey var ama diye anlatamadıkların bile aynı, ortak bir anımız var en kötü anımız, en çaresiz hissettiğimiz, düşünmemek için 24- 48 saat durmaksınız çalıştığımız günler... Rabbim hiç kimseye yaşatmasın.
Amin. Sizi çok iyi anlıyorum. Rabbim sizden razı olsun... 🤲🏻 🌸🤍
1 next answer
Bir yerden sonra okumayı bıraktım. Çünkü ben de depremzedeyim ve o güne ait şeyleri tekrar yaşamak istemedim. Hâlâ aklıma geldikçe gözlerim doluyor. "Biz ne yaşadık?" sorusuyla karşı karşıya kalıyorum. Sanki kafam idrak edemiyor olayları. Gece 2'de uyumuştum huzursuzluk bende de vardı ve ne yazık ki o günden sonra bir daha asla rahat uyuyamadım... şehrime oyuncak gıda istemek yerine kefen istedik hâlâ ağrıma gidiyor, çaresizlik nedir iliklerime kadar hissettim. Allah kimsenin başına vermesin bizim yaşadığımızı.
Sizi çok iyi anlıyorum. Bende yazarken çok zorlandım inanınki saatler sürdü, tam olarak anlatamadımda zaten... Rabbim size güç kuvvet versin. Amin... 🤲🏻☺️
2 next answer
Sonuna kadar okudum ağladım duygulanmamak elde değil. Amin inşaAllah Rabbim Kötüsünden beterinden korusun inşaAllah ve her zaman iyi olma mücadelemizi arttırsın her şeyden evvel ona layık bır kul olabilmeyi nasıp eylesin :(
Allah razı olsun. Amin inşâallah 🤲🏻
8 next answer
Sonuna kadar okudum ne diyeceğimi inanki bilmiyorum 😔😔😔
Rabbim bir daha kimseye böyle bir gün yaşatmasın 🤲🏻🤲🏻🤲🏻
Okuduğunuz için çok teşekkür ederim. Rabbim kimseye göstermesin öyle acılar. Amin☺️🤲🏻🌸
1 next answer
#196040189
#196656751
Bunlar da o dönem benim izlenimlerim. Yine bir çoğu bugün gelip show yapacak, bir çoğu ekran karşısına en fiyakalı elbiseleri giyip üç beş cümle kuracak. Reyting uğruna, oy uğruna timsah gözyaşları dökecek. Ama bazıları da var ki, minnetim bir ömür boyu sürecek. Ben Hakkari'de sırtında şelek ile (odun) taşıyan o Kürt teyzeyi, neredeyse hurda denilecek arabasıyla Azerbaycan'dan buraya yardım getiren Türk'ü hafızamdan asla ama asla atmayacam. Hele onca acının ortasında bile akmayan gözyaşımı Mersin Silifke de yollara dizilen, kendince, karınca kararınca bir lokma ekmek, sıcak ortam sunan insanların çırpınışları gözümün önünden ölsem de gitmeyecek. Bak yine gözlerim doldu. Herkesten Allah razı olsun. Dua eden, yardım gönderen, derdimizle dertlenen herkesten...
Kesinlikle öyle zaten aktabrabildiğimi aktardım. Edindiğim her tespiti de yazamadım. Bende unutmayacağım hiçbirini Rabbim hepsinden razı olsun, ecirlerini arttırsın. İyi insanların sayılarını arttırsın güzel Allah'ım... Teşekkür ederim paylaşımınız için ☺️🌸
2 next answer
Sanki o anları yaşadım rabbim bidaha göstermesin 😓🥀
Allah -Azze ve Celle- şöyle buyurmuştur; Kulum beni zikrettiği ve dudakları benim zikrimle kıpırdadığı müddetçe ben o kulumla beraberim.
Amin, teşekkür ederim. Anlatmak istedim sadece, elimden geldiğinde. Yazım yanlışlarım, eksik noktalama işaretlerim haliyle fazla düzeltmek de istemiyorum. Kalsın böyle anlamak isteyen anlar...
Sözlerin anlamsız kaldığı zamanlar geçmiş gitmiş olsun 🙏🕊
Okurken bile yüreğini dağlıyor insanın, yaşayanları düşünemiyorum bile😔
Bir daha aynı acıları yaşamamamız dileğiyle, diyebiliyorum sadece.
Anlatmaya çalışmak için çok uğraştım aynı şeyleri yaşıyormuş gibi olduğundan epey vakit aldı. Okudunuz için çok teşekkür ederim 😊 hiçbirimiz bir daha böyle bir şey yaşamayalım inşâallah 🤲🏻
Çok çok geçmiş olsun 😥
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.