Sesimi Duyan Var mı?
Sahi siz duydunuz mu sustuklarımızı?
Hayat devam ediyor… mu gerçekten?
Birinci yıl… Bir yıl 365 gün müydü? Peki neden ben 365 yıl geçmiş gibi ama aynı zamanda da bir saniye bile geçmemiş gibi hissediyorum?
Bir daha gökyüzünü, güneşi, denizi, sevdiklerinizi göremeyeceğinizi, artık her şeyin bittiğini düşünüp yaşamdan koptuğunuzu hissettiniz mi? Ölüm ve yaşam arasındaki o ince çizgide ölüm tarafına geçip sonra tekrar yaşama dönmeye çabaladınız mı? Sevdiğiniz birinin üç gün enkazın altında sağ olduğunu bilerek her an işte şimdi kurtulacak diye umut ettiniz mi? Kurtaramadıklarında ise keşke en baştan ölseydi de acı çekmeseydi diye düşündünüz mü? Üç gün daha fazla yaşamasına üzüldünüz mü? Ya da nerede olduğunu bile bilmediğiniz bir yakınınızın iki ay sonra cenazesi bulununca hiç olmazsa cenazesi bulundu, diye düşünerek mutlu oldunuz mu? Yaşadıklarınız sonrası keşke o ölenlerden biri olsaydım, diye düşünüp hayıflandınız mı mesela?
O ilk anlarda şehre sanki rastgele bombalar atılmış gibi görüp etrafı şaşkınlıkla
, sanki cehennemden bir görüntü gibi izlediniz mi? Daha önce sadece insanların değil bir şehrin de ruhu olabileceğini ve şehrinizin o ruhu kaybettiğini görüp her an üzüldünüz mi? Etrafta hayatta kalmaya çalışan insanları yüzlerindeki o dehşeti, boşluğu, yüzlerindeki ölümü gördünüz mü? O cehennemin içinden uzaklaşmak isterken etrafa bomboş gözlerle, ölüm dehşeti içinde bakıp bir daha asla normal olmayacağınızı düşündünüz mü? O cehennemden çıktığınız ilk anda aslında her şeyin normal olduğunu, hayatın normal aktığını, sadece bulunduğunuz yerde kıyamet yaşandığını görüp büyük bir şaşkınlık ve derin bir boşluk hissi yaşadınız mı?
Siz yanlışlıkla yere düşen bisküviyi doğru düzgün bir şey yiyemediğiniz için ağzınıza atıp yediniz mi hiç? Ya da normalde çorapla bile yatmıyorken bir hafta üstünüzdeki hiçbir kıyafeti çıkaramadan küçücük odada kalabalıktan dolayı hareket bile edemeden ama her an kaçmaya hazır uyudunuz mu? Saatlerce bir ekmek için sıra beklediniz mi? Ölmeyecek kadar yerken gelen yardım tekliflerini, sizin de ihtiyacınız olmasına rağmen başkası daha kötü durumdadır, diyerek reddettiniz mi? Bir süre sonra sürekli gelmeye devam eden ölüm haberlerine artık hiçbir şey hissetmeden boş gözlerle bakıp tepkisiz kaldınız mı? Bir hafta sonra gittiğiniz başka şehirde dondurucu soğukta su bile ısınamamışken ve banyodan içeri soğuk vuruyorken üzerinizden akan suyun yakıcı etkisini, o suyun altında bağıra çağıra ağlamak istediğiniz halde bir yanınızla tekrar insan olmaya başladığınızı hissedip mutluluk yaşadınız mı?
Ben yaşadım…
Peki deli gibi uyumak isterken uyuyakalmaktan korktunuz mu? Yanlışlıkla uyuyakaldığınız o anlarda defalarca en kötü kabuslarla sıçradınız mı yataktan? Normal bir uyku nasıl oluyordu diye düşünüp bir daha asla normal olamayacağınızı düşündünüz mü? Daha önce hiç olmayan bir travmayla her an korku içinde yaşamaya , yarına uyanabilecek miyim diye düşünerek kendi evinizde veya başka birinin evindeyken acaba nerede yaşam üçgeni oluşturabilirim diye duvarları, eşyaları yoklamaya başladınız, hiç beklemediğiniz bir anda en kötü kabuslarınızdan karabasanlarınızdan yataktan fırladınız mı? Artık normal hayatın sizin için enkaza dönmüş binalar arasında ya da pek çok boşluk içinde yürümekten, etrafta birçok konteyner görmekten, yağan her yağmurda deli gibi sevdiğiniz şehrinizin çökmenin etkisiyle terk edilmiş şehir gibi sular altında kaldığını görmekten ibaret olduğunu düşündünüz m? O şehirde bir daha asla eskisi gibi yaşayamayacağınızı, yürüyemeyeceğinizi her defasında ama her defasında hissettiniz mi?
Ölmediğime lanet ederken, çocuklarım için güçlü durmaya çalışırken bir yandan hayatla bağımın nasıl koptuğunu, öteki dünya ve bu dünya arasında nasıl arafta kalındığını yaşadım… çocuklarımı benim teselli etmem gerekirken onlar beni teselli etti mesela.
Daha bir hafta öncesinde hayatımın haberini arkadaşıma vermişken ve ondan bundan sonra hayatımın muhteşem olacağına dair motive cümlelerini almışken bir anda, yıllarca hayatımda olacağını düşünürken arkadaşımı kaybettim mesela. Yakınlarınızdan kaybınız var mı diye sorduklarında arkadaşım için kardeşimdi dememek için zor tuttum kendimi defalarca… Birkaç gün, birkaç hafta, birkaç ay önce beraber pek çok plan yaparken kimsesiz kaldım mesela bir anda. Üstelik beni toparlayan gittiği yerden de olsa o oldu her defasında. Bir yıl boyunca kahkaha attığım, güldüğüm anlarda bir anda aklıma geldi yaşadıklarım, kahkahalarım boğazıma dizildi mesela, onun yerine yaşamaya devam ettiğimi düşünüp kendimi suçlarken yuttuğum her lokma gibi…
Sahi siz unuttunuz mu yaşananları? Ben unutmadım, biz unutmadık… Bakmayın güldüğüme, kahkaha attığıma, içimde dolması güç bir boşluk var ve ben o boşlukla yaşamayı öğrenmeye çalışıyorum. Ama hayatımın en büyük dersini öğrenmek zor geliyor…
Her şey kötü giderken onun yerine ben ölseydim, asıl yaşamayı hak eden oydu diye düşündünüz mü biri için? Onun yerine yaşamaya devam ettiğiniz için kendinizi suçladığınız, hıçkıra hıçkıra ağladığınız oldu mu?
Benim oldu…
Ya da en savunmasız, en duygusal anınızda sizin duygusallığınızdan yararlanan birileri oldu mu? Yaşadıklarınız yetmiyormuş gibi güvendiğiniz başka insanlar tarafından kırıldığınız, hem de en hassas noktanızdan kırıldığınız oldu mu? Siz yaşam kavgası verip aklınızı yitirmemek için uğraşırken insanların saçma sapan kıskançlıkları, tartışmaları, basit sorunları karşısında şaşkınlığa düştünüz mü? Hayatın zaten boş, saçma, gereksiz olduğunu fark edip mücadeleden, her şeyden vazgeçtiğiniz, hayatı boş verdiğiniz ama yine asla kırmaz dediğiniz insanlar yüzünden yaralarınız daha da derinleşti mi? Hayatı anlayamadan büyüdünüz mü bir anda ??
Mesela sıradan bir kahvaltının bir gün en lezzetli şey olabileceğini, sıcak banyo yapmanın lüks olabileceğini, sokaklarda korkusuzca gezebilmenin, geceleri rahatça uyuyabilmenin, arkadaşlarınızla sevdiklerinizle konuşabiliyor olmanın en muhteşem şey olabileceğini, hatta bakımlı olmanın , kendi yüzünüze kaygısızca bakabilmenin, tasasızca kahkaha atabilmenin aslında en büyük mucize olabileceğini…. Düşünebilir miydiniz hiç??
Hayatınız tamamen normal giderken hiç beklemediğiniz bir anda tepetaklak oldunuz mu?
Bir yıl… 365 gün değildi bu sefer, 365 asırdı ve aynı zamanda bir saniyeydi. Hiç geçmedi… Çok uzakta kaldı…
Bir daha asla eskisi gibi olmayacak. Hiçbir şey…
··
5 artı 1'leme
·3.169 görüntüleme
O günü yaşayan kime sorsanız ayrı bir hikaye… Bu benim hikayemdi, o günden geriye milyonlarca hikaye kaldı.
Biliyorum uzun oldu ama yaşadıklarımız yanında bu hiçti…
Ahh.. Dilinden yazıya düşenler öyle ağır ve acı ki... Gidenler geri gelmeyecek maalesef... Gün gelecek güleceksin de ama hep yarım hep eksik kalacak. Yaşama duyulan o isyan hiç son bulmayacak. İnsan sessiz çığlıklarını içine atar mı? Babamı kaybettiğimden bu yana ben böyleyim. Hayat devam ediyor diyorlar ediyor evet ama hep içimdeki o kocaman boşlukla... Kardeşinin, dostunun boşluğu gün gün artacak, hep eksik ve yarım kalmışlık hissini yaşatacak hayat sana... Çok şükür ki evlatlarının varlığı toparlayacak. Elbette güleceğiz ve bizim bu hassas tarafımızı bilenler tarafından da darbe yiyeceğiz ve daha çok güvenmemeyi öğreneceğiz. Hayatın gerçekleriyle yüzyüze getirecek hep yaşadıklarımız. Çok üzgünüm... yazacağım hiçbir şey acını hafifletmeyecek biliyorum. Burdayım ve bana verdiğin desteği unutmadım 
✰ Yıldız ✰ 🙏 Kardeşini Rabbim en güzel yerinde ağırlasın 🙏
Bundan sonra böyle acı sabahlara uyanmamak dileğiyle...
Çok teşekkür ederim 🙏 acı hiçbir zaman geçmiyor, sadece o boşlukla yaşamayı öğreniyorsun işte…
Geride kalansa koca bir boşluk… Hem gördüğümüz her yerde hem kalbimizde…
Ruhun bedenden çekilmesi neymiş, her şeyin anlamını yitirmesi neymiş, öğrendik…
Allah'ım bir daha yaşatmasın böyle bir acı unutulmaz unutulacak gibi de değil
Unutulmaz,unutulmayacak ve unutulmamalı!
Acıları yaşamak ve tekrar tekrar yaşamak o anları çok zor olmalı.
Çok geçmiş olsun,başımız sağ olsun,sabır ve metanet diliyoruz. 🙏
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.