İslâm dini, Allâh’ın nimetlerine kavuşturan doğru yoldur. Kur’ân-ı Kerîm’in irşad ve tebliğ buyurduğu dinin en mühim esasları, bu yüce kitabın anahtarı mesâbesinde olan Fâtiha Sûresi’nde ilmî bir mukaddime şeklinde bildirilmiştir:
Şu görmekte olduğumuz ve her biri muayyen müddetler içinde ve bir nizam altında var olup sonunda yok olacak olan âlemlerin ve insanların bir tek yaratıcısı vardır. Bütün bu âlemler kendiliğinden değil, Allâhü Teâlâ’nın yaratması ile vücuda gelir, onun terbiyesi ile kemâle erer ve yine onun tasarrufu ile yok olup gider. Hiçbir şey, onun mülkünden dışarı çıkamaz.
Rabbü’l-Âlemîn olan Cenâb-ı Allâh’ın esmâsı (isimleri) ve kemâl sıfatları vardır. Ezcümle, Allah “Rahmân”dır. Bütün mahlûkatına önceden nimetlerini ihsan eder. Hiçbirini diğerinden ayırmaz. Cenâb-ı Allah aynı zamanda “Rahîm”dir. İnsanlara akıl, fikir, irade vermiş ve onları hür olarak yaratmıştır. İnsanlara vereceği nimetleri, çalışıp kazanmalarına bağlamıştır. İnsanlara irade, istek ve tercihleri ile elde edecekleri tam imana ve hayırlı işlere göre, sonunda mükâfatını da verir.
Allâhü Teâlâ “Mâlik-i yevmiddîn”dir. Dünya hayatından sonra bir de mükâfat ve ceza günü vardır. Âhiret gününün tek mâliki odur. Orada insanları yaptıklarından dolayı hesaba çeker. Kazançları ve güzel amelleri mükâfata lâyık olanlara ihsanda bulunduğu gibi, lâyık olmayanlara da ceza verir. İşte hamd, sena ve şükür ancak bu sıfatların sahibi olan bir tek Allâh’a mahsustur.
İnsanlar, bütün tazim ve hamdi, yalnız, Hazret-i Allâh’a hasretmelidir. “Yâ Rabbi! Kulluk ve ibadeti yalnız sana yaparız, ancak senden yardım dileriz” demeli ve bunu hem fiilen hem de söz ile dâima gösterip yapmalıdır. Vicdanlara bu yüksek ruh, bir fidan gibi dikildikten sonra onu daima besleyip geliştirmelidir. Sonra da Allâh’ın rahmetine ve sonsuz nimetlerine götürecek doğru yola hidayet etmesini yine Allah’tan istemelidir.
“Yâ Rab! Bizi gazabına uğrayanların, dalâlette kalanların değil, nimetine nâil olanların yoluna, doğru yola hidayet eyle.” duasını dâima tekrar etmelidir.