Hasan Ali Yücel
Dem çekip dururuz, ayrıyız gülden;
Bu fani dünyaya geldik, geleli!
Hastayız nidelim, içten, gönülden;
Ruhumuz sarhoştur, aşkımız deli.
Hüsne dil bağladık geçtik güzelden,
Sevmeyiz bu dehrin boş kavgasını.
Yazımız böyleymiş, rindiz ezelden;
Tutmayız ölenin bizler yasını.
Sundukça sakimiz bize paynamei
Mamur olur gönül, olsak da harap.
Yıkılsa bu dünya, deriz, "Bana ne!"
Yaşamak bir rüya, varlık bir serap...
Bir lokma, bir hırka bizlere yeter;
Şad olsun isteriz can da canan da.
Bu yalancı zevkler, gün gelir biter;
Bitmeyen şeydedir, neşe cihanda.
Aldırmaz güleriz hicran deminde,
İçimiz mahşerde arar visali.
Yanarken ayrık cehenneminde,
Var gibi görürüz biz o hayali!
En derin vecdimiz inzivadadır,
Sessizce bekleriz son günümüzü.
En kutsi hakikat maveradadır.
Orada görülür Tanrı'ın yüzü!...
Sayfa 110 - Edebiyatçılar DerneğiKitabı okudu
·
334 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.