Kahramanımız Tara'nın şu an ve geçmişte yaşadıklarına tanıklık ediyoruz. Tara, babasının işi dolayısıyla sürekli şehir dışında olması, bazen aylarca görememesi yüzünden, hep babasını bir daha görememe korkusuyla, annesi, kardeşi ve nanna (büyükannesi) ve büyükbabasıyla büyümüştür. Genç kız olup, babasının kurmuş olduğu tiyatroda ailece çalışmalarına rağmen bu korkuyu bir türlü atamamıştır. Ta ki o olay olana kadar... Hiç sevmediği adadaki taş binadan evlerine bir anda gitmeye karar verir. Düşünmek, kendini anlamak, yaşadıklarını hazmetmek için. Adaya yalnız kalmak için gelmişse de; evlerine gelen kişi ile bunun mümkün olmayacağını anlar. Ne zaman ne yapacağı belli olmayan denizin gönlündeki yeri başkadır. Tara, Kim'i dik kayalıktaki kayalara benzetirdi. Kapkara, ciddi, öfkeli ve sarsılmaz. "Tara " Yapışıp kalıyorum olduğum yere. Kimsesizliğin ortasında adımı duymak, bu kadar sene sonra burada beni tanıyabilecek biri olmasının imkansızlığıyla karışınca duygularım gafil avlanıyor. "Herkesin nasıl davranacağına sen karar veremezsin." "Başkalarının da sana bir şeyler öğretebileceğini kabul etmelisin. Ve öğreten kişi erkek olduğunda, fazladan bir direnç göstermekten vazgeçmelisin." "Kendimizi bildik bileli babamızın durmadan kafamıza kaktığı en büyük öğüt neydi, biliyor musun? Açık olmak." "Bir babanın kalbinin farklı bölümleri vardır. Tara ." Hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığı bir dünya… Geçmişte sıkışıp kalmış bir ada… Unutulmuş bir ev… Dünyaya baş aşağı bakmayı severdi küçük Tara. Denizde uçarken gökyüzüne düşen kuşlar, gökyüzünden denize doğru sıçrayarak yüzen balıklar… Sonuçta insan dünyaya başka bir açıdan baktığında neler görmezdi ki.

Denizde Uçarken Gökyüzüne Düşen KuşlarNeslihan Stamboli · Ayrıkotu Yayınları · 20237 okunma

·

41 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Güler Düzgün