Önemli olan, her şeye rağmen hayatı sevebilmek Ülkü… İnsanlar sevmeyi unutuyorlar, öyle telaşla bir meşgalenin içinde kayboluyorlar ki nefes aldıklarında bedene yayılan oksijenin huzurunu, sağlığın keyfini, hayatın neden var olduğunu, düşünmenin anlamını unutuyorlar… Şu ışıklar gibi olmak lazım, her yeri aydınlatmayacağını bildiğin halde hayatın sevgisiyle yine de yanmak lazım.” Seni ilk duyduğumda “Ne kadar olabilir ki?” dedim kendi kendime, bir kitap ne kadar etkileyici olabilirdi ki?.. Aeden’i okuyor olduğumu duyan ve seni okuyan herkes ısrarla önerdi seni, tarihle ilgili olduğunu duyduğumda önyargıyla yaklaştığımı bile hatırlıyorum ama herkesin eklediği başka bir şey daha vardı… Türk filmi gibi… Evet, Yeşilçam hastası olan bir insana söylenebilecek en güzel söz bu oldu sanırım. Okumaya başladım, okuduğum her satırda daha çok sevdim, daha çok bağlandım sana… Karakterlerinin aşkının nahifliğinde, Türkiye Cumhuriyeti’nin ilk yıllarını okumak, ayrıca insanlık tarihine ait ve bilmediğim nice bilgiyi seninle öğrenmek öyle lezzetliydi ki… Sümer tarihiyle beraber insanlık tarihini anlatışını ayrı sevdim, milli mücadele dönemini anlatışını ayrı sevdim… Ama en çok da kadınların gücünden bahsederken Yeşilçam filmlerindeki o gerçek, saf, nahif sevgiyi anlatışındı beni kendine çeken sanırım. Okuyan herkesin içinde kendinden bir parça bulacağı bir kitap olmayı nasıl başarabildin? “İlla taraf tutacaksan tek bir taraf olduğunu, yaşamın tarafında olman gerektiğini unutmayacaksın! İnsan olmak, asıl önemli olanın ne olduğunu anlamakla başlar ve asla unutmamakla şekillenir.” diyorsun ya, yaşamın tarafını tutuyorum ben de, hayatım boyunca da tuttuğum tek taraf bu olacak… Sahi… Sevgi neydi??