BEN KADAR BİR YER
Saat ırmağında akan sokaklar,
Üzerine serpili martılar, güvercinler,
Kadife bulutların altında,
Yokuş yukarı çıkan bir adamım.
Bir elimde ısrarla soğumayan çayım,
Bardağında cilveli cilveli dans ediyor.
Üzerime yara düşen güneş ötesi bir gezegen,
Gölgeme düşüyor yürüdükçe.
Az öte de tersaneler iflasa çekilmiş,
Bir kara sessizlik var.
Benim patladı patlayacak kahkahalarım,
Ufak bir çocuk edasıyla utancıma gizleniyor.
Dudakları kemirilmiş koskocaman otuz yıl,
Yanından geçtiği gençliğini yakaladığı gibi,
Oturup muhabbet etmek istiyor.
Ve kuşlar dünden razı meclise...
İkinci adımı verdiğim balkon çiçekleri,
Kokusunu sadece sevenlere verirmiş.
Nasır tutmuş apartman duvarları,
Yıllara iyi meydan okuyor asırlarla.
Burası Kocaeli'nin ufak bir mahallesi olmalıydı,
Az ötede esrarlı bir hanım kızı.
Kelimeler satıyor yavaş yavaş dolan kalabalığa,
Az biraz yukarı da trenler havalanıyor.
Bir ılık su ötesinde,
Azar azar geliyor İstanbul sınırından kuşlar.
Tövbe etmişler tövbeler üzerine,
Yıkılmak üzere duvarlar sonra da gül.
Türkçe değil konuşulan,
Sade ve haykırırcasına insanca.
Kir ve pas dökülünce üzerine,
Ben üst caddede kayboldum sonra.
AYKUT BARIŞ ÇELİK
·
15 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.