Bir mumdu şairin ruhu. Bir ruh terlemesiydi şiir. Mumun gövdesini saran erimeydi kelimeler. Şiir değil hikayeydi menzil. Şiir gibi kesik değil, nesir gibi yalın değil. Yanan mumun üşümesi gibi şiir, titreyen alevin yalımları gibi hayal ve mumun dibinde biriken bakiye gibi varlık tortusuydu hikayeler. Ateşe dair hikayeyi ateşi yakanamı yoksa muma mı sormak lazım? Mum kendini "uyandıran"a dair anlatıyordu. Ve biz okuyucular geçmiş bir ateşin, sönmüş bir mumun kokusunu duymaya çalışıyorduk okurken. İranlılar bugün dahi ateşi söndürmek için "hâmûş" kelimesini kullanırlar. Mevlevîlerde de susturmak ve uyandırmaktır mumu yakıp söndürmeye dair fiiller. Şair ilahî bir mumdur belki, Yed-i Kudret uyandırır şair ruhunu... Ve susturur bir zaman sonra... Ama kokusu kalır geride... Kelimeler bazen ateştîn olur, Şeyh Galip Hüsn'ü mumdan gemi ile ateş denizinin üzerinde yürütür. Bazen harfler birer kıvılcımdır ateşler doğuran. Sad, Nûn, Kâf... Kokularından tanımak gerek bazen harfleri, sesleri yanıltıcı olabilir zira... Bazen yazarken anlaşılmak kaygısı duyarım. Acaba karalayıp da bıraktığım satırların başka bir sînede karşılığı var mıdır? Çoğu zaman anlaşılmayacağını hissettiğim cümleler satır dışı kalır. Bir ağrı veya bir acı gibidir anlatmaya çalıştığım şey, bir süre sonra anlatmaya çalıştığım şeyi anlatamadığımı fark edince başka bir ağrıyı hissederim. Anlatamamak ağrısı. Bu da geçer ya Hû! Ama aklımın lif lif ayrıldığını ve delilik sınırına yaklaştığımı hissederim bu defa. Samimiyet bu noktada zorlar beni. Yazmamak veya yazamamak samimiyetmiş gibi gelir bana... Yazmış olmanın günahı rahatsız etmeye başlar artık. Yazmak bir tereddüttür, yakmak çare. Edebiyat yazılanla yakılan arasında mıydı? Birçok okur gibi ben de anlamakta zorlandım. Belki anlayamadım. Ama Zarifoğlu hikâyeleri ile aramdaki karabet hissi, delilik sınırına benzer şekilde bakıyor oluşumuzdandı sanırım. Zarifoğlu için "deli" nitelemesinde bulunan kimseyi işitmedim. Ama ben hissediyorum bunu. Füsûn, cünûn, sükûn üçlemesinde orta durakta beklediğini hissediyorum. Ama bilmediğim bir şey var: Zarifoğlu içindekilerin ne kadarını sustu...