İlk kez Haruki Murakami okudum ve bu yüzden yazacaklarım daha çok kitapta gördüğüm üslubuna yönelik olacak sanırım~
Murakami için bu zamana kadar duyduklarım büyülü gerçekçilik, gerçekliğin kırılması, hiçbir şey anlatmaması gibi şeylerdi ve evet hiçbir şey anlatmıyor gibi tamam ama kitapta şunu fark ettim ki kalemini özel yapan, ilgi çekici olan da tam olarak bu zaten.
Örnek verip daha çok açıklamam gerekirse... bakıldığında kitap hayatta amaçsızca takılan ve pinball makinesi gibi aslında sadece basit(!) bir makine ile bağ kuran, onunla bir kez daha bir araya gelmeyi isteyen birini anlatıyor. "Bu da konu mu?" ya da "Ee amaçsızlık, hayatın durağanlığı vs yaygın bir tema zaten" denilebilecek şeyleri Murakami o kadar güzel betimliyor ki okurken sanki o anı ve karanlığı/kasveti yaşıyorsunuz. Dahası Murakami bunları bir sonuca ulaşma, bir şey verme amacıyla yapmıyor. (Bu yönüyle bana 
Yusuf Atılgan'ı özellikle de 
Aylak Adam'ı hatırlattı bu arada)
70. sayfada karakterin tez hocasının "Cümlelerin güzel ama hiçbir şey söylemiyorsun." deyişi sadece karaktere söylenmiş bir laf değil, aynı zamanda Murakami'nin kitapta yaptığı şeyi temsil ediyor gibi sanki. Bu yüzden de bana Murakami daha çok yolda olmayı, o yolu/süreci betimlemeyi seviyormuş; somut bir şey söyleme isteği duymuyormuş gibi hissettirdi. Tabii ki şu anlık tek bir kitap ile genel yargıya varamam bu konuda~
Herkes beğenerek okur mu? Hayır okumaz, çünkü bir sonuç ya da alınacak bir ders bulma eğiliminde olan çok kişi var. Ama şahsen ben sevdim, güzel bir tanışma kitabı oldu ve yazarın başka kitabını da okuyacağım sanırım.
+ karakter ve 25 yaş sendromunu :):):) böyle okudum desem yeridir. Okumanın da doğru bir zamanı var kesinlikle
·
143 views
Yinede incelemene sağlık gayet başarılı🌟 Bende merak uyandırdı.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.