Alman eleştirmen Helmuth Karasek’in “yeni neslin hüzünlü sesi” olarak tanımladığı 1970 Berlin doğumlu Judith Hermann’ın ilk öykü kitabı olan “Yaz evi, daha sonra” 17 dile çevrilmiş ve ilk yayınlandığında Alman okullarının müfredatına da girmiş bir eser. Gazetecilik geçmişi de olan yazarın öykülerinde kullandığı dili ve yalın anlatımı, bu geçmişinin izlerini taşıyor. Toplam dokuz öyküden oluşan kitapta yer alan öyküler birbirinden bağımsız gibi gözükse de ortak yönleri de içerisinde barındırıyor. Yitip giden zamana duyulan özleme, anılara, kayıplara, yalnızlığa odaklanıyor. Yazar olağan üstü insanlardan, yaşanması güç olaylardan bahsetmiyor öykülerinde, aksine içimizden biri gibi nitelendirebileceğimiz insanların, kayıtsız kalamayacağımız hikayelerini buluşturuyor bizimle. Bunu yaparken de öyle süslü cümleler kurmuyor, derdini yalın bir şekilde aktarıyor. Kitapta yer alan tüm öyküler okunmayı ve üzerinde düşünmeyi hak ediyor. Kendi adıma özellikle “Sonja”, "Yaz evi, daha sonra”, “Kırmızı mercanlar” ve “Hunter-Thompson müziği” en beğendiklerim oldu. “Sonja” öyküsünün gerilimli kurgusu ve her an bir şeyler ters gidecek hissi, “Yaz evi, daha sonra” öyküsünün kahramanının taksiyle berlin’i adeta bir flanör gibi dolaşması, hatta taksiyi bir konaklama aracı gibi kullanması, “kırmızı mercanlar”da genç kızın büyükannesinden kalan bilekliğin izini deşerek özgürleşmesi, Son olarak da “Hunter-Thompson müziği”nin yaşlı karakterinin, bir klasik müzik eseri eşliğinde yeşeren umut ve şaşkınlığının yarattığı hüzün uzun süre aklımdan çıkmayacak efenim. Ayrıca kitabı okurken yer yer Raymond Carver ve John Cheever etkisi de hissettim ben. Sözün özü; ilk eserlere özgü eksikliklerin olmadığı, bu kusursuz öykü kitabını okuduğum için çok mutlu oldum ve paylaşarak da mutluluğumu arttırıyorum efenim..

Yaz Evi, Daha SonraJudith Hermann · Sia · 2022230 okunma

··

67 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

mesut bahtiyar