Kandırılmak
Başlığı "kandırılmak" koydum fakat tartışmak istediğim şey insan kanar mı, kandırılır mı? Çünkü şunu fark ettim ki insanlar bir şeye çok ihtiyacı varsa ve biri kendisine o şeyi vaad ediyorsa ancak o zaman kanıyor.
Sevgiye mi ihtiyacın var? Biri sevgi vaad ediyor sen de hemen inanıyorsun. Paraya mı ihtiyacın var? Biri para vaad ediyor sen de hemen atlıyorsun. Aslında bizi kandırmıyorlar, kendi kendimize kanıyoruz. Hatta daha vahimi biri gözümüzü açmak istese "bak bu böyle değil" dese en çok biz savunuyoruz inanmak istediğimiz yalanı. Bazenler bizi kandıran kişiye daha gerçekçi yalanlar söylesin diye yol bile gösteriyoruz. "Hmm şöyle mi? Böyle mi?" diye yalanı istediğimiz şekle getirip sımsıkı sarılıyoruz.
Neredeyse "kandıran" insanın daha masum olduğunu söyleyeceğim geliyor. Sahi olamaz mı? Çok aç olduğunuzu, etrafınızda yiyecek hiçbir şeyin olmadığını düşünün. O sırada ayağınıza kadar gelen mesela bir bıldırcına merhamet gösterir misiniz?
Bir de kandırılmanın/kanmanın gerçekten çok kötü bir şey olup olmadığını düşünüyorum. Kandığımız yalanlara ihtiyacımız varsa bize yalandan da olsa yaslanabileceğimiz bir duvar örüyorsa bir süre onun sağladığı güvenle gerçekten ayakta durmayı öğrenene kadar idare edebiliriz. Trafik polisi maketleri güzel bir örnek olabilir. Evet, orada gerçekten ceza yazacak bir polis yok. Ama bu insanların trafik kurallarına en azından oradan geçene kadar uymasını sağlıyorsa bu bir yalan/kandırmaca diye isyan etmeye ne gerek var? Ya da hakkımız var mı?
Hatta biraz daha ileri götürüyorum ve diyorum ki kanıyorsak kendimiz kanıyoruz. Dolayısıyla bundan ötürü başımıza bir iş gelse veya bunun sonucunda canımız çok acısa dahi bizi bu duruma biz düşürdük. Kendi düşen en fazla üç gün ağlayıp toparlanmalı kanaatindeyim. Benim üç günüm şu an başlasın mesela :)
"Başınıza gelen herhangi bir musibet kendi ellerinizle kazandıklarınız yüzündendir. Bununla beraber Allah yine de çoğunu affeder."(Şura,30)
·
35 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.