Kambur… Kitabı sıfır önbilgi ile aldım ve okumaya başladım. İsminin gerçek tanımıyla karşılaşacağım hiç aklıma gelmemişti. Soyut bir kambur tanımı şekillenmişti aklımda yükler ,acılar ,sorumluluklar … gibi şeyler. Ama Ama Kitaba fiziksel rahatsızlığı olan yüreği güzel bir insan ile başladık. Kendine hitap ederken o kadar cok kambur kambur dediki baş karakter Acibe miz bir yerde “ Hayır!! Yeter!! Sen değilsin kambur , kamburluk zihniyettir , kalptir bunların beyinlerinin içi gözlerinin ışıkları pis “” diye bağırmak istedim ama duymadı beni Acibe kuş olup uçmuştu çünkü. Bunu kimse hissettiremedi ve biz asıl bu kötülükler içerisinde yaşamaya devam edebiliyoruz. Aslınd aBu kitabın asıl konusu bu değildi Acibe’nin rahatsızlığından çok ailedeki SEVGİSİZLİKTİ. İnsan bütün yaraları tedavi ediyor tramvaları atlatıyor ama anne sevgisizliğş bambaşka birşey çıkamıyorsun boğuluyorsun ne mutlu olabiliyor ne hayatta seçimlerini doğru yapabiliyorsun. Ve yine bu başlık altında parçalanan iki cocuk okuduk. Nazenin ve Acibe… Annelik zor kabul ediyorum ,anlayabilirim ama sevgi verememeyi anlayamam bu hikaye içinde kendi cocuğunu sevemeyen ve baika cocuğu da annesinden köşe bucak kacıran ama ikisini de evdeki koktuktan farksız gören müsemmayı anlayamam . Özellikle cocuğunu sevmeden başka adama aşkını sayfalarca anlatan kadına empati duyamam. Sen kendi merhametsizliğinin içinde aşığım diyen koca bi bencilsin müsemma ve böyle insanların masum cocukların hayatlarını acıtmasını istemiyorum:( Kitapta anlatılan diğer karakterleri siz okuyarak gıcık olun benden bu kadar *Yazarı tebrik ediyorum eseri çok güzeldi *ödüllü bir eserdi bu başarıları daim olsun *Kalemi uğurlu , okuru bol olsun