Saffet Akkaya #alıntı
"Ve aslında insan kendi neslinin, kendi öz çocuklarının mirasını mahvetmişti."
"Ama ben, çıplak bedenimi örterken asıl gerçeği göremedim. Gerçekte utanılası olan bedensel çıplaklığım değil ama zihinsel çıplaklığım, yani cehaletim olmalıydı."
Yıl 2632. Yaşam tükenmiş, insanlık yok olmuş, dünya dediğimiz yerküre bir sona sürüklenmiş.
Kitap post apokaliptik bir anlatımla karşımıza çıkıyor. Tam bir kıyamet senaryosu.
Yerküre üzerindeki son bir nefes. Son bir insan. Zaman kavramı tükenmiş, kendinden başka bir insan silüeti yok, yiyecek yok, su kirli. Koca dünyada yapayalnız. Tüm yokoluşlara şahit olmak kolay olmasa gerek.
Kitabın devamında bu tükenen yaşamın sonunda bizi karşılayan bir mahkeme var. İnsanın aslında kendisiyle yüzleştiği bir vicdan muhakemesi bu bana kalırsa.
Peki nedir önemli olan burada? Tüm kitabı ezberleyip geçer not almak mı? Yoksa edindiğimiz bilgiler doğrultusunda yaşamak, vicdanımızın bize gösterdiği yol doğrultusunda ilerlemek mi?
Cehennem nedir? Daha da doğrusu nerededir? İnsan kendi yarattığı cehennemin içinde yaşamıyor mu? Din sembolünün ardına sığdırdığımız zorbalıklarımız, yalanlarımız, bencilliğimiz, tükettiğimiz yaşamın tüm renkleri. Cehennemi nerede arıyoruz ki, tam içindeyiz işte.
Tanrının istediği bu değildir insandan. Sorgulamadan inan, kabul et, doğruyu bildiğini düşündüğünün ardından git! Hayır bu olmamalı. Öyle olsaydı hür irademiz olmaz, aklımız bir işe yaramazdı. Oysa insan diğer tüm canlılardan farklı yaratılmış.
Kitaptaki distopik kurgu gerçek olsun ya da olmasın, bize verilen aklı ve vicdanı ayakta tutup bir gölge gibi takipte kalmak yarattığımız cehennemden uzaklaşmamızı sağlayacaktır.
Kant'ın da dediği gibi "Aklını kullanmaya cesaretin olsun!"
Öğretici ve sorgulatmaya yönelik bir anlatım tarzına sahip kitap, kısa sürede akıp gidecek ancak akarken sizi sarsıp uyandıracak. Buluşmanız dileğiyle.
