Gönderi
Çok acayip kitaptı. BIraz Ivan İlyiç'in Ölümü'nü hatırlattı.
Henry Preston Standish iki çocuklu, üst orta sınıftan Amerikalı bir borsacı. Varoluşsal bir kriz sonunda çıktığı deniz seyahatinde, hâlâ bu krize tam olarak ilaç olacak bir anlayış kazanmamışken, hâlâ olası bir anlamı sorgularken, sabahın kör saatinde güverteden okyanusu izlediği sırada kazara gemiden düşüyor. Tamamen ironik rastlantılar sonucu yokluğu ancak 12 saat sonra fark ediliyor. Oysa onun hesabına göre, gemide tanıştığı herkes için o kadar etkileyici biri ki aşçıyla karşılaştığı sabahın ilk dakikalarından itibaren derhal yokluğu fark edilmeliydi. O kadar orta sınıf kalıplara sıkışmış ki zavallı şey, yüksek sesle yardım istemenin bile uygunsuz olduğunu düşünüp bağırmıyor, kurtarılmayı bekliyor. Beklerken çoğunlukla kurtarılacağına dair umutlu olsa da, yine ölürse ne olacağına dair sorgulamalara giriyor. Aslında önemli bir farkındalık yaşıyor. Tüm hayatı boyunca ekonomik, fiziksel, bir anlamda duygusal ihtiyaçları o daha talep etmeden, uğraş vermeden sağlanmış. Hiçbir şeyi istemesine gerek kalmamış. Şimdi ise sadece ölmemek istiyor. Ve okyanusta yatmaktan başka yapabileceği bir şey yok.
Ne uğruna yaşandı bu hayat? Bakımlı karısı, iki çocuğu, parası, güzel bir evi, arabası, prestijli bir işi vardı. Kararında çalıştı, kararında sosyalleşti, içti, ailesiyle vakit geçirdi, spor ve seks yaptı. Hepsi sıkıcılık derecesinde orta karardı. Hiç tutkusu olmadı. Kalbini çarptıran, uğruna sınırlarının dışına çıkabileceği, heyecan verici bir kişi, iş ya da hobisinin olmadığını, böyle hayat yaşanmayacağını anlaması için bu okyanusa mı düşmeliydi?
Kendisi de 41 yaşında, beş parasız, borç içinde ve yalnız olarak bir otel odasında kalp krizi geçirerek ölen yazar, okyanusa düşmeden önce düşünülecekler/ yapılacaklar konusunda ilham verici bir metin yazmış. Bana iyi geldi
·
59 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.