!Spoiler içerir!
Doğrusunu söylemem gerekirse 
Saklı Bahçeler Haritası kitabını okuduktan sonra bu kadar çok etkileneceğimi düşünmemiştim. Bundan önce 
Nermin Yıldırım'ın beş roman ve tek öykü kitabını okumuş, her birinde mizah unsurlarına az veya çok rastlamıştım. Şunu söyleyebilirim ki Saklı Bahçeler Haritası okuduklarımın arasında hiçbir mizah unsuru barındırmayan tek Nermin Yıldırım romanı.
Bu kitap bana daha çok 
Unutma Beni Apartmanı romanının devam kitabı gibi geldi. Süreyya, Rıdvan, Kevork, Madam Karin ve hatta ironik NY dahil tanıdık karakterler yer alıyor. Rıdvan Unutma Beni Apartmanı'nın sonlarına doğru ortalıktan kaybolmuştu. Bu kitap Rıdvan tekrar ortaya çıktıktan uzun bir zaman sonrasını anlatıyor.
Rıdvan psikoloğa gidip çocukluğundaki deprem travmasını atlatmış ve bir yayınevinde genel yayın yönetmeni olmuş olarak çıkıyor karşımıza. Kevork'u da Süreyya'nın ricasıyla yanına işe almış. Bir gün masasının üzerinde içinde birer mektup olan esrarengiz bir zarf buluyor. Behiye ve Suad isimli iki kız kardeş birbirlerinden ayrı kaldıkları süreçlerde neler yaşadıklarını anlatmışlar bu mektuplarda. Rıdvan o günden sonra hep onlardan gelen mektuplar buluyor. Kimi zaman ceketinin cebinde beliriyor, kimi zaman da direkt evinin kapısına bırakılıyor.
Romanı okumuş olanlar için hikaye içeriğine fazla girmeyip sadede geliyorum. Beni en çok etkileyen ve okumama vesile olan şey kitabın sonu oldu. Sürpriz bir sonu olduğunu duymuştum fakat bu kadar çarpıcı bir hikayeye rastlayacağımı tahmin etmemiştim. Madam Karin'in annesi Eliz, Suad'ın yakın bir arkadaşı, hatta aşkıymış. Mektuplarda Suad, Eliz'in küçük kızının gözü önünde tecavüze uğradığını anlatıyor. Mektupta çocuğun adının Karin olduğu yazıyordu, fakat nedense bu ipucunu fark edemeyip tâ kitabın sonunda o çocuğun Madam Karin olduğunu anladım. Unutma Beni Apartmanı'nda sıradan biri gibi görünen bu kadının içinde böyle büyük bir acıyı barındırmış olması yüreğimi burktu.
Suad'a gelince, onun da hakkında çok çarpıcı bir gerçeği öğreniyoruz. Behiye diye birisi meğerse hiç var olmamış. O, Suad'ın hayali kardeşiymiş. Bu beni daha da çok etkiledi. Bu roman içime taş gibi oturdu. Saatlerce etkisinden çıkamadım.
Peki o kadar çok psikolojik dram hikayesi okumuş olan ben neden bu kadar çok etkilendim dersiniz bu sondan? Çünkü bu olaylar yirminci yüzyılın ortasında geçiyor.
Depresyon, anksiyete, panik atak vb. birçok psikolojik hastalık X ve Y kuşakları tarafından Z kuşağının şımarıklığından ortaya çıkan hastalıklar olarak nitelendiriliyor. Örneğin, konu ergenlik anksiyetesi olunca büyüklerimiz genelde kendi gençliklerinde böyle bir durum yaşamadığını iddia ederler. Sevgi ihtiyacı ve çocukluk travmalarını çok hafife alıyorlar ve onların zamanında herkesin halinden memnun olduğunu savunuyorlar.
Suad karakterinde böyle olmadığını görüyoruz işte.
X kuşağı, ve hatta daha da eski bir kuşağa ait olmasına rağmen günümüzdeki insanlar gibi anne ve babasının sevgisizliği ve kardeşinin ölümünün travması yüzünden mental sağlığını yitiriyor, hatta kliniğe yatırılıyor. Kardeşi Fuad'ı ve kocası Sermet'i öldürmenin suçluluğundan onu her zaman koşulsuz sevecek Behiye'ye ve hayal dünyasna sığınıyor. Başka bir deyişle Mindfulness Daydreaming sendromuna yakalanıyor. Peki buna rağmen sevginin insan için önemini inkar edebilir ve Suad gibileri şımarık olarak addedebilir miyiz?
Biraz da kitabın olumlu bir yanından bahsetmek istiyorum. Suad'ın son mektubunda yalnızlığa dair yaptığı konuşma bana yepyeni bir bakış açısı kazandırdı. İnsan mutsuz olacaksa yanında biri varken de olur, yokken de. Onun sözlerinden bu çıkarımı yaptım. Ondan sonra yalnızlıktan eskisi kadar korkmamaya başladım. Başka bir deyişle bu durumu kabullendim.
Dünyaya, Türk edebiyatına böyle mükemmel bir eser bahşettiği için sayın Nermin Yıldırım'a minnet duyuyorum.
·
23 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.