Murathan Mungan 'ın okuduğum ilk eseri.
Tavsiye üzerine almıştım. Her satrında ayrı bir özlem, hasret ,acı taşıyor. Bunu okurken de hissettim çoğu zaman bazı yerlerinde..
Timsah Sokak Şiirleri ismi ilk başta duyduğumda bana çok garip gelmişti bende bu denli etki bırakacağını düşünmemiştim.
Şuan utanarak bunu kabul ediyorum.:))
Murathan Mungan eserinde sade akıcı bir dil tercih etmiş.
Ve o kadar çeşitli yazmış ki her satırda hissettiği duyguları benzetme edasıyla farklı konumlandırmış..
Kitapta geçen bazı beğendiğim alıntılara yer vereyim.
"Kaldığın yerden devam etmenin karanlığı
Benzemiyor hiçbir çaresizliğe.."
(Sayfa 20)
"Kimse yoktur kimsenin kimsesizliğine."
(Sayfa 22)
"Aynı güne düşmez kaybettiklerimizin mevsimi."
(Sayfa 25)
"Ancak yıllar sonra elinden tuttum kendi çocukluğumun
Sahip çıktım içimdeki parçalanmaya."
(Sayfa 65)
(Şöyle bir alıntıya denk geldim beni çok etkiledi diyebilirim..)
Umarım bende kendi içimdeki parçalanmalara sahip çıkabilirim.
Okuyacaklara tavsiyemdir..
