Her şey İngiliz sanatçı Damien Hirst’ün ‘Mayfair’ gelerisinin vitrinine yerleştirdiği entelasyon çalışmasını temizlik görevlisi Emmanuel Asare’in “çöp” sandığı için çöpe atmasıyla başlıyor. (eser: izmarit dolu kül tablası)
Emmanuel Asare, ‘The Evening Standard’ gazetesine “Her şey darmadağınıktı. Bu bana pek de sanat eseriymiş gibi gelmedi. Bu yüzden de her şeyi toplayıp attım.” diye açıklamada bulunuyor. (Bence son derece haklı:))
Bizde böylece 
Donald Kuspit 'in kapağında izmarit dolu kül tablası bulunan 
Sanatın Sonu isimli kitabıyla tanışmış oluyoruz. :)
Günümüzde sıkça sorguladığımız şey; Rönesans dönemi sanat eserleri ve post modern sanat arasındaki uçurum… Sanat aslında nedir? Leonardo Da Vinci’nin Mona Lisa’sı, Michelangelo’nun Davud Heykeli, Botticelli’nin Venüs’ü mü? Yoksa; Duchamp’ın klozet kapağı fotoğrafı, duvara bantlanmış muz, müzede unutulan gözlük, galeride sergilenen izmarit dolu kül tablası, buruşturulup atılmış kağıt parçaları, kum dolu kırmızı kovalar ya da tonlarca boyaları bir yerlere dökmek, sıçratmak mı?…
Bir esere sanat diyebilmemiz için ne olması gerekir?
Sanatın Sonu post modern sanat eleştirisi üzerine okuduğum en iyi kitap…
Donald Kuspit bu eleştiriyi sarsıcı bir üslupla yapıyor. “Sanat” olarak kabul etiğimiz estetik algısının son çırpınışlarını daha iyi hissettirebilmek ve argo tabirle postmodernizmin sanatın üzerinde ilkelce tepinmesini gösterebilmek için Dadacı bir anlatımı seçiyor.
Bunu yaparken de sizi iki uca birden götürüyor. Yani kutsanmış ve ayaklar altın alınmış sanata…
Sanat, göklere çıkarılmış ve son çığlıklarını atan ölü bir din de olsa, yeni doğmuş bir ideolojinin ruhsuz ve topluma mâl edilerek zehirlenmiş “ilham mastürbasyonu”ndan ibaret de olsa, “O” aslında hiçbir akımın, dönemin ve düşüncenin tekelinde olmadan ironik bir şekilde hayatta kalmayı başarıyor.
Donald Kuspit'in de dediği gibi “şarap yine aynı şarap sadece sunumu yapılan şişesi değişiyor. Sanatın Sonu 'nu mutlaka okumalısınız…
·
36 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.