Hepimizin bir ağrısı var bu dünyada sürekli bir ilaç aradığımız. Herkesin ilacı da farklıymış tıpkı ağrıları gibi. Bu ilaç acıyı hafifletiyor mu yoksa unutturuyor mu, bilmiyorum. Nihayetinde fark eder mi, onu da bilmiyorum. Hayata bir yerinden tutunmaya çalışıyoruz sonuç olarak, herkes dediğimiz o kütlenin içinde bir yer edinmeye. Bilim o kadar ilerlemediğinden insansız bir yaşam bulunamamış çünkü daha. Ama bazı şeyler yerine oturmuyormuş, kalabalığın içine tam olarak karışamadığımız gibi. Herkesin ağrısı olur da Mürşit'in olmaz mı. Kafesinden uçup gitmeyi düşlerken, ki başarıyor gibi de olmuş aslında, İstanbul'a felsefe okumaya gitmiş, otelin başına geçmek için geri dönmek zorunda kalmış babası hastalandığından. Evin ve otelin başına bir erkek lazımmış. Babam iyileşene kadar dayanmalıyım demişti kendine, borçlar bitip hayat yoluna girene kadar. Babası iyileşmedi, borçlar bitmedi, hayat da yoluna girmedi hiç. #234611456 Hayatın yolu aslında hep böyleydi ama nafile bir umutla başka bir yola girmesini mi beklemişti, bilmiyorum. Hayatın yoluna girmesini beklerken evlendi, çoluk çocuk sahibi oldu. Ben de herkes gibi olabilirim diyordu, Şükran ile mutlu olunabilir, ona aşık olabilirim. Geçen yıllar yanıldığını göstermekten başka bir işe yaramadı. En başından beri anlamıştı aslında ama anladığı şeye inanmak istemedi, eğer inanırsa çekip gitmesi gerekirdi. Ne cesareti vardı ne de vicdanı elverirdi buna. #234888063 Öyle ya ilaç bile inanırsan yarar diyorlar. O da inanmaya çalıştı, çok gayret etti mutlu bir hayat için. Ama bir gün bu kafesin içinde öleceğini ve mutlu olamayacağını anlayınca her şeyi boş verdi. Bu düzeni o kurmadı. O kursa böylesini kurmazdı zaten. Ama artık ne değiştirmeye gücü var ne yıkmaya. Yıllardan ona kalan şeyleri bıkkınlıkla sürdürmeye çalışıyor sadece. #234549822 Kendi yapamadığını yapması için bir deprem bekliyordu, gelsin de yıksın şu oteli diye. Yıksın da Özgür de kurtulsun bu otelden, bu şehirden. Özgür ise dört elle sarılıyor otel işlerine, kitaplar okuyor, babasına kızıyor, otel işletmeyi bilmediğinden yakınıyor. Askere gidip geldikten sonra otelin başına geçme hayaliyle yaşıyor. Hayatı bu şehirden, bu otelden ibaret gören oğlu için üzülüyor. Özgür benim değil babamın oğlu olmalıydı diyor, bunu bilmek daha da üzüyor onu. Oğlunun hayatı da hayalleri de bu kafesle sınırlı olduğu için üzülüyor. Daha on dokuz yaşında yaşlanmaya başlayan bir oğlum var diye düşünüyor. Şükran buna olgunluk diyor, oteli Mürşit'e rağmen çekip çeviren oğlu çabucak olgunlaştığı için gurur duyuyor. Oysa Mürşit'e göre bu olgunlaşmadan çok çürüme, ama böyle olduğunu Şükran'a söylemiyor, söylerse aralarındaki mesafe daha da açılacak diye korkuyor. #234610616 Lobide oturup televizyon seyreden insanlara bakıyor. Kendilerini bu sefil otelin lobisine düşüren hayata sövüp sayıyorlar ama yaşama dört elle sarılmayı da bırakmıyorlar. Hayatta kalmak için ellerinden geleni yapacaklar, canhıraş. Nasıl bir inatsa bu yaşamak. Uykularını kıskandırıcı buluyor, gamsızlıklarını delirtici. Daha biraz önce peynirciyi öldürecek olanlar onlar değilmiş gibi mışıl mışıl yataklarında uyumalarına kızıyor. Unutmuş gibiler. Unuttular zaten. Hayat denen rezalete devam etmek için unutmak gerekiyormuş. #234611875 Ve Şükran. Onun da ağrısı var elbette ama bu ağrıyı düşünme lüksü ona verilmemiş toplum tarafından. Evi çekip çevirmesi, çocukları büyütmesi gerekiyormuş. Hayatın çarkı onun için dönmüyor belki ama o hayatın çarkını çevirmek için canla başla uğraşıyormuş. Kendince hayatı çözmüş çünkü Şükran, kabullenmiş. Hayatın bir dertler bütünü olduğuna, kahpe felekle uğraşmanın bir işe yaramadığına inanmış. Onun ilacı da buymuş. #234506068 #234735707 #234736161 #234829565 İnsanın kendi kuyusuyla çatışmasını, baba-oğul ilişkisini, şehirlerin gittikçe bozulmasını, kadının toplumdaki yerini ve daha nice şeyi işleyen etkileyici bir kitap oldu benim için Dünya Ağrısı. Okumanızı şiddetle tavsiye ediyorum.

Dünya AğrısıAyfer Tunç · Can Yayınları · 20214,120 okunma

·

232 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Ahmet