Gönderi
Çok sevdiğim edebiyat hayatımda Franz Kafka, benim için saygı duyduğum ama aynı tarafta hissedemediğim bir yazar... "Dönüşüm" haricinde beni çok saran bir eseri olmamıştı. Her şeyin ötesinde, bana göre karanlık ve melankolik bir karakteri var. Ve bu, cümlelerinin alt metinlerinde net bir şekilde hissediliyor. Aynı şekilde "Aforizmalar" adlı eseri de bundan muzdarip... Sözlerinin içinde fazlaca karanlık, tanrıcılık, ölüm ve yer yer umutsuzluk görebiliyorsunuz. Bunun yanında, Kafka'yı bu kitabında ilk defa bu kadar anlaşılmaz buldum, ilk kez kitabın bazı bölümlerinde ve bazı sözlerinde kendisiyle empati kuramadım. Zira çoğu sözünün karşısında, benim için bir soru işareti var kitaba da kondurduğum... Akıllarda çokça soru işareti bıraktığını, okuyunca siz de göreceksiniz. 1917-1918 yıllarında yazıldığı öngörülen bu aforizmalar, bizzat Franz Kafka tarafından numaralandırılmış. Kafka'nın ender elyazmalarından biri olarak dikkat çeken bu aforizmalar, derin düşünceler ile ağırlıklı olarak manevi değerleri içeriyor. Şahsen benim çok beğenmediğim bir kitap oldu.
Peki neler var Kafka'nın "Aforizmalar"ında? Deneyimli yazar, yazdığı sözlerinde genellikle insanın yolu, başarı, umut, umutsuzluk, mücadele etme, ölüm, ölümden sonraki hayat gibi konular ağırlıklı olarak yer alıyor. Kafka'nın insan için doğru yol olarak betimlediği, bir mücadele yolu. Yolumuzda insanları düşürüp onları yoldan engelledikçe ilerleme için umut olacağını belirtiyor. Sabırsızlık ve kayıtsızlık, onun için en büyük iki günah. Sabırsızlığımız yüzünden asıl sorundan koptuğumuzu ve kaynağa ulaşamadığımızı söylüyor. Öleni unutamayınca, yaşamda kalanlar üzerinde ölüm bulutunun sürekli kalacağını düşünüyor. Ona göre geçmişe dönüp bakmamalı ve şimdiye odaklanıp mücadele etmeliyiz. Egoyu çok kötü bir insan davranışı olarak betimlerken; "insanın içine giren şeytan" benzetmesini yapıyor. Bir olayın birden fazla bakış açısının olabileceğini ve zihnimizde farklı perspektiflerden bakmamız gerektiğini öğütlüyor. İlerlediğimiz yolda hata yapsak bile umutsuzluğa kapılmamamızı ve yürümeye devam etmemizi vurguluyor. Kafla, küçük mutluluklara büyük önem veriyor ve insanlara küçük şeylerle mutlu olabilmeyi açıklıyor. İnsanların fazla iyi olmasını, kendine göre rahatsız edici buluyor. Kısa insan yaşamında hiçbir şeyin sonsuz olmadığını ve insanların sonsuza dek yaşayacakmış gibi davranmamasını ifade ediyor. Kafka kötülüğün doğuştan gelmediğini ve sadece insanın aklını çelebilecek bir tercih olduğunu düşünüyor. Tanrı ve tanrıcılık hakkında da görüşleri var. Ve daha neler neler, içine girince alışacaksınız.
··
1 plus 1
·104 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.