Babama kitap isimleri söyleyip birini seçmesini ve benim de seçtiğini okuyacağımı söylemiştim. Açlık ismini duyunca “Bunu oku. Bende çok sefalet ve açlık çektim zamanında...” demişti. Yüreğime oturdu bu sözü de seçtiği bu kitapta.
Hem babamın seçmesi hem de bu sözünden dolayı kitabın yeri benim için farklı olarak kalacak. Kitabın her sayfası melankolikti arkadaşlar. Tebessüm ettirecek ben diyim bir siz diyin iki cümle vardı belki. Açlık duygusunu, bu duygunun getirilerini, sefaleti, kimsesizliği, yalnız başına ayakta durmaya çalışmayı, parasızlığı iyi işlemiş yazar. Bazı sayfaları okurken karakterin kendini olduğu yerden yüksek görmesi ve aç kalmasına sebep olacak gururuna sinir olmuştum.Fakat düşününce ne kadar empati kurarsam kurayım o derece açlığı ve sefaleti hissetmediğim için (elhamdulillah!) bu gururlu genç karakteri anlayamam. Hatta birçoğumuz anlayamaz. Allah yaşatmasın. Umarım bu derece kimse aç kalmaz. Allah açlıkla sınamasın kimseyi.
Aç kalan insanın bir süre sonra diğer duygularının da bloke oluyor. Sağlıklı düşünemiyor, hatta yaşam belirtileri zayıflıyor. İnsanın en temel ihtiyacı beslenme. Kimse bundan mahrum kalmamalı! Ülkemizde bu durumda olan varsa şayet, devlete ve hepimize büyük bir utançtır bu!
Umarım bu kitapta olduğu gibi şu anda ve gelecekte bu derece kimse açlık çekmez.
Karaktere gerçekten bir merhamet duygusu (ki maalesef çokca da acımayla gelen bir merhamet duygusu) hissedeceksiniz. Yine de onca zorluğa rağmen gerçekten erdemli bir karakter işlenmiş. 
Knut Hamsun kendi yaşamı da bu kitapla benzerlik gösterdiği için yazarın *bazı düşünceleri hariç* güçlü karakteri örnek alınası ve ilham verici gerçekten.
Ha bu arada mutluyken okumayın çünkü kendinizi üzersiniz, mutluluğunuz kursağınızda kalır. (Benim gibi) Üzgünken okuyun o zaman halinize şükredip bir nebze mutlu olursunuz diyeyim ben size…
Yüreği kaldırabileceklere empatili okumalar.
·
1 plus 1
·31 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.