Etkileyici bir hikâye...
Okurken Pahom'un yaptıkları her ne kadar olumsuz görünse de kitabın sonunda kendi tatminsizliğimizin, hırsımızın, açgözlülüğümüzün farkına varıyoruz (fikrimce).
Sabah kendinde dünya kadar toprağa sahip olacak gücü ve cesareti bulan insanın unuttuğu çok önemli bir gerçek var: akşam olduğunda sahibi olduğu o toprağın üzerinde nefes alabilecek mi acaba?