Bundan tam 10 yıl önce çıktığım bu yolda başlarda ürkek bir kız çocuğuydum.
Korkuyordum hatta çok korkuyordum. Herkes bana neyi nasıl yazmam gerektiğini ve hatta neyi nasıl yapmam gerektiğini söyledi.
Hiç unutmam bir gün bir öğretmenim bana aktif ve sosyal bir öğrenci olmamam konusunda tavsiyede de bulunmuştu.Ona göre sadece ders çalışmalıydım. Okula şair ve yazarları davet etmek, teneffüs saatlerinde bile bu programlar için koşturmak boş işti anlaşılan.
Tavsiye dediğime bakmayın insanlar bizim dört kolla sarıldığımız şeylere boş işler demeye başladığında o zaman başardığınızı anlayın.
O an hissettiklerimi size aktarmam mümkün değil ama başkalarının yanında yaptığınız işin küçümsenmesi berbat bir his.
Çünkü ben, dinleneyim, yemek yiyeyim diye bana verilen teneffüs saatlerinde okulda acaba hangi etkinliği düzenlesem diye koşturan bir öğrenciydim.
Ve şunu da söylemek isterim ki, bir gün matematik dersinde Şiir yazıyordum ve öğretmenimiz yanıma geldi ne yapıyorsun diye sorduğunda cevap önümdeki kağıtta kalemin ucundaydı ve bana bunu seviyorsan bunu yap yazmaya devam et dedi.
Görüyorsunuz ya yolumuza taş koyanlar kadar o taşları kaldıranlar da var.
Ben öğrenmeyi, öğretmeyi ve bir arkadaşımın içinde yazmaya, okumaya karşı bir kıvılcım varsa onu ateşe dönüştürmeyi seviyorum.
O ateşi alevlendirmek varken neden su dökmeyi tercih edenler var bilmiyorum. Ama ne olursa olsun genç yetenekleri küçümsemeyelim. Bugünlerde ilk yazdığım şiirlere bakıyorum da kendi yazdığıma inanamıyorum. Kalemim yıllar geçtikte olgunlaşmış ve tecrübe ile yoğrulmuş.
Öğrenecek, öğretecek çok şeyim var daha.
Son nefesime kadar öğrenmeye devam edeceğim.
Melike SELVİ