Gültuğba: üzgünüm sen yokken ben bizi yarattım. zihnimde bir taş kırıldı kanıma karıştı. göğsüm hayatın hırıltılı kesik öksürükleri ile dolu taştan....ve soğuğum. ben bizi kusuyorum aşkın derin karanlığını kusuyorum zihnimin kenarlarına bakıyorum...

üzgünüm sen yokken ben bizi yarattım. zihnimde bir taş kırıldı kanıma karıştı. göğsüm hayatın hırıltılı kesik öksürükleri ile dolu taştan....ve soğuğum. ben bizi kusuyorum aşkın derin karanlığını kusuyorum zihnimin kenarlarına bakıyorum yaratıldığımız noktaya bakıyorum taştan.... ve taştanız.... zaman acımasızdır diyor insanlar hayat acımasızdır aşk ! acımasızdır. ben acımasızı insan bilirim insanlar zamanı, hayatı ve aşkı kusuyor, acımayı ise ben ben şimdi gidiyorum sende gel olur mu ? bu olur mu.... nolur gel ! hiç bir şey istemiyorum artık ! gelirken sadece gözlerini getir her durakta dur , her yöne bak, her çiçeği ez , her güvercini vur , her güzelliğe söv, Çünkü bu keskin bir öfkedir artık ! Derin bir acıdır ! bana insanların acımasızlığını getir yüreğime taşlar getir zihnime kırıklar getir ben şimdi aşkın kızıllığını kusuyorum bana yaralarımı geri getir ! deli merhemim .... ben şimdi dermanın yeşilini biliyorum Üzgünüm ,ben biz yokken bir evren yarattım denize köpürebiliyordum şimşeklere çakabiliyordum ağaçlara devriliyor çiçeklere açabiliyor yağmurları ıslatabiliyordum evet yapabiliyordum ! Yapabilirim ! Ama dünya .... Soğuk....ve soğuk..... sığınabilmek, ısınabilmek için dünyanın göğüs kafesini arıyorum ben şimdi gidiyorum ama sende gel olur mu ? bu olur mu .... lütfen gel ! karanlığa yer açmak için içimdeki bütün aydınlıkları çıkarırdım tüm sabahları sırtından bıçaklayarak ve güneşi kalın örtülerle kapatarak ! hayat neşeli şarkılar söylerken ,kolkola giren mutlu günler hayat ağıtlar yaktığında kefenlerini mi çekerler ? artık inanmıyorum Kendi gercekliklerime büründüm ve günleri seslerden azat ettim bana yalnızlığın koyu siyahını getir aşkın deli karanlığını Çünkü yaratıldığımız noktada göz gözü görmüyor duvarlarına tutuna tutuna el yordamıyla yürüyorum yolumu görmüyorum yönümü bulamıyorum ben şimdi evrenin haritasına aşkın kaybolmuşluğunu çiziyorum üzgünüm sen yokken ben bizi yok ettim kalbimin kıvrımlarına bakıyorum yokolduğumuz noktaya bakıyorum zihnime kalbimi kusuyorum boğazımda zehir zemberek bir küfür yırtığı gözlerimde düş pencereleri mum isi ile kaplanmış tüm haritalar gidemiyorum.... asla gelme olur mu? Bu olur mu .... Ziyan....ve ziyanız..... Çokça vakit kaybıyız...... ............ gözlerini unutma ..... Sıcak.....ve yakıcı.....

··

78 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.