Güven içinde olduğumu bilmem hiç..
Sevildiğimi, önem verildiğimi ,
Benim başkalarını aradığım gibi ,
Arandığımı bilmem...
Dünyanın bütün suçlarını işlemiş,
Bütün yanlışlarını ben yapmışım gibi...
Yaptığım her işten tedirgin oluyorum...
İçimde sürekli bir horlanma korkusu ,
Bir kekeme tutukluğu ürkek dilimde ,
En iyi bildiğim konuda bile ,
Çekine çekine konuşuyorum...
Çekilip sonra kabuğuna küskünlüğün ,
Kendime düşlerden sığınaklar kuruyorum..
Kırık dökük izleriyle hayatın...
Usul sesli içe değen incecik ,
Bir şarkı büyütüyorum ömrüme benzeyen...
Sabah kadar uçuk, akşam kadar acı ,
Rengi dört mevsimin uyumsuz karışımı ...
Acemi bir şarkı...
Umuda ve gerçeğe böyle katlanıyorum...
~ Şükrü Erbaş ~