Feminist bir insan olarak, 1987’de yazılmış bu metni bu kadar geç okumak, kendime hakaret sayıyorum, efesle kınıyorum kendimi, belirtmeseydim içimde kalırdı. Kadının Adı Yok, Duygu Asena’nın 1987’de yayımlanan ilk romanı. Yayımlandığından da fırtınalar kopararak yayılmış! Immanuel Wallerstein’ın “Bağımlılık Okulu”nun “merkez-çevre-yarı çevre” ülkeler teorisine bakarak, Türkiye’nin en alt kategori, yani ancak “yarı-çevre”ye yerleştirmek, hiç zorlanmadan yaptığım bir kategorizasyon. Baş karakterin kitabın adına veren başlıkta olduğu gibi bir ismi yok. Filmde ise “Işık” şeklinde isimlendirilmiş baş karakter. 1970’lerde daha ancak palazlanmaya başlayan “Feminist Hareket” Türkiye’de belki de ilk defa bu eserle kendine yer buluyor. Kadının Adı Yok’ta Duygu Asena, elbette edebi bir dil kullanıyor, ama toplumsal cinsiyet rolleri ve kadının özgürleşmesinin arka plana düşmemesi için, daha çok sosyolojik öğelere iniyor ve bunda en çok kadının her anlamda, özellikle toplumsal cinsiyet rolleri babında özgürleşmesi üzerinde duruyor. Freudyen bakış açısıyla eleştiriler sunuyor bizlere. İsimsiz karakterin çocukluğundan başlatıp, okura yaşadığı evin, anne-babanın şekilci tavır ve davranışlarına göre nasıl bir kalıba sokulmaya çalıştığını satır satır okutturuyor, öğretiliyor. Bir nevi aynı toplumda yaşayan biz okurlara da sesleniyor: “bakın bakın, sizler de bunlara maruz kalmadınız mı?” der gibi. Tabii o kadar gerçekçi ve doğal ki, “evet” dememek zor, kayıtsız kalmak imkansız. Kadının Adı Yok, üstüne tez yazılası, farklı argümanlar ve teorilerin “tezi” hatta belki de “anti-tezi” bile yazılabilir. Asena, giderek bir kural veya yasa haline almaya çalışan, özellikle kadınlara yaşadığı toplumu yaşayama kılan normaları ve iğrenç tabuları yıkmaya çalışan şahane bir balyoz! Bütün putları kırmakla başlıyor işe. Okuyun, okutun!

Kadının Adı YokDuygu Asena · Doğan Kitap · 06,4bin okunma

·

39 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.