Gönderi
Bir Kafka okurunun iç sayıklamaları ve dönüşümü
Gregor Samsa’nın öyküsünü okurken aklıma kopuk kopuk gelenler şöyle oldu; her gün yaşadığımız o rutin ve sıkıcı hayat, gözlerimi zor açıp erkenden kalkmaya çalışmak, çocuğu beslemek, giyinip işe yetişmek için kendimi arabaya ya da otobüslere atmak. Bütün gün kendimizi feda edercesine, sevmediğimiz ya da zihinsel sağlığımızı korumak için kendimizi sevdiğimize inandırdığımız o rutin işimizi yapmak. Eve koşturarak gelmek, gelirken evdekilerin isteklerini yerine getirmek için alışveriş, ne yemek pişirsem, şurası da kirlenmiş etraf da dağılmış, yemek saatine yetiştireyim. Sofrayı toplayayım bulaşıkları yıkayayım, çocuk ilgi bekler onunla oynayayım uyutayım. Gecenin köründe sonunda biraz kendimle başbaşa kalabileceğim birkaç saat yaşasın, azıcık Kafka okuyayım, yorgunluktan kitabın başında uyuyakalayım, İstiklal marşı ve kapanış. Ve telefonun alarmıyla en başa dönüş. Peki insan ne kadar dayanabilir buna? Hele ki herşeyin, akıp giden bir hayatın bilincindeyse.
Ben ne yaptım, sabah iş öncesi yarım saat kadar kahve keyfi ekledim günlerime, öğlenleri azıcık daha uzatma, yakın arkadaşlarımla kaliteli zaman içten güzel sohbetler. Kendine zaman ayırmak için iş yerine yakın ev, araba. Önceden planlanan, arada dışardan takviye edilen yemekler. Çocuk için yardımcı. Arada herkesi unutup bol kitap. Belki de bu yüzden hala bir insan olarak uyanıyorum yatağımdan, ya da acaba dönüşecek miyim bu tempoya dayanamayıp zamanın birinde?
Ya bunlar için fırsat bulamayanlar? Sanayi devrimi insanları mesela, o küçücük elleriyle baca temizletilen solgun yüzlü çocuklar, Charlie Chaplin filmlerindeki gibi fabrikada üç kuruşa bir makinenin başında tüm gün aynı rutin hareketi yapan insanlar. Dönen dişli çarklar arasında ezilenler. Ya da günümüz, ekonomik veya sosyal veya toplumsal imkansızlıklar. Baskılar. Veya sadece o hayale sahip olmadığından rutinin dışına çıkamayanlar. Ya da savaşlar, pandemilerle rutininden zorla çıkarılanlar. Evet insanlık değişiyor, dönüşüyor bu kesin. Samsa gibi iğrenç bir böcek mi oluruz, ya da daha kötüsü ruhsuz, kalpsiz, hayalsiz, idealsiz bir beden mi zaman gösterecek. Ama değişiyoruz. Dönüşüyoruz.
Kafka okumak böyle bir şey işte. İnsana gecenin bir saatinde bunları yazdırıyor. Ama düşündürtüyor en azından. Sorgulatıyor. Ve dönüşmemek, insan kalmak için en gereklisi de bu.
·
44 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.