Öncelikle altta yer alan fotoğrafa bir göz atmanızı rica ediyorum.
Ne görüyorsunuz?
Ben çok şey görüyorum.
Zorundalık, ümitsizlik, çaresizlik, boşvermişlik, kaygı, endişe, hüzün, mutsuzluk, acı, yokluk, boşvermişlik ve belki de en dikkat çekeni çocuk olamamak - çocukluğunu yaşayamamayı görüyorum.
Bence bu çocuğun gözleri Mona Lisa'dan daha anlamlı.
Vücudunun her bir organı ve parçası bize başka başka manaları dile getiriyor.
Kız çocuğu olmasına rağmen üzerinde erkek futbolcu resmi. Sanki erkek bekledik kız geldi biz de erkek gibi yetiştirelim der gibi. Ya da biz de çocuğun sözü geçmez, spider man li mi batman li mi diye düşünecek zamanımız yoktu ucuz olanı kaptık aldık giydir der gibi.
eşofman üzerine asitli bir şey dökülmüş ve leke bırakmış gibi veya kirli. Her neyse üzerinde öylesine giydirilmiş bir kıyafet parçası olduğu her halükarda anlaşılabiliyor.
Üzerinde onu soğuktan koruyacak herhangi bir kıyafet yok. Ya yok, ya da alışsın diye soğuğa zaten vermiyorlar.
Eller çaresizce yanda vücuda birleştirilmiş. Belli ki kendince bir poz vermiş ama bu pozda bile çek git der gibi elleri umursamaz ve öylece yarım bir yumak oluşturmuş.
Şimdi ki artis çocukların yaptığı gibi elini çenesine koyup kadraja yan profilden girip afilli bir poz verme edasına belli ki hiç düşmemiş.
Yo o saçlar... Nispeten kısa olan saçları dağınık ve belli ki uzun zamandır şampuan nedir görmemiş, bilmemiş. Evdeki sabunla yıkana yıkana saçları keçeleşmiş.
Dudakları çok güzel lakin yüzde ki eşsiz hüznün tamamlayan en alıcı noktalardan birisi. Elem dolu, hüzün dolu kırmızı dudaklar.
Ama en can alıcısı göz ve kaşlar. Hani derler ya gözler kalbin aynasıdır, yalan dedir bilmez onlar. Evet o gözlerin içinde kaybolabilirsiniz. İnsanlığını sorgulayabilirsiniz. Bana biz de köyde yaşadık, normal bunlar deyip geçiştirmeyin. Ben de köyde yaşadım ve köy hayatının ne demek olduğunu bilirim ama bu bir çocuğun bu denli hüzne garkolmasına sebep olacak bir durum değildir. Kaldı ki bu çocuk belli ki burada mutsuz ve söylemek istediği, aslında anlatmak istediği ama istese de anlatamayacağı veya anlayamayacağımızı düşündüğü için anlatmak istemediği çok şey var.
Kaşlar üzüntü, acı duyduğumuz zaman ki gibi çatılmış. Yani bu fotoğraf ben mutsuzum diye bağırıyor fotoğrafı çeken kişiye. Gözleri bize "Beni çıkarın bu ortamdan, ben çocukluğumu yaşamak, ben de o şearler de ki çocuklar gibi parklarda oynamak, koşmak, gülmek, sallanmak, atlı karıncaya binmek istiyorum" diye yalvarıyor resmen.
Yani bu fotoğrafta isimsiz ve kayıp bir çocuğun çığlığı var aslında.
Duymak isteyene...
Hayatta ki tek isteğim tüm çocuklar mutlu olsun, mutlu büyüsünler.
Mutlu büyüsünler ki gelecekleri huzur dolu olsun, ülke bayram yeri olsun.
Çocuk deyip geçmeyin...