Ailem özellikle zevklerimin artık değişmeyeceğini söylemekle, hayatımı mutlu kılacak olan şeyden söz etmekle, bana korkunç acı veren bir şüphe sokmaktaydı içime; Ben her gün kendimi henüz el değmemiş, ancak ertesi sabah başlayacak olan hayatımın eşiğinde sayarken, hayatımın aslında başlamış olduğu, daha da önemlisi, bundan sonraki kısmının, öncekinden pek farklı olmayacağı düşüncesi.
Etrafımızda olup bitenleri arzumuza bağlı olarak değiştirebileceğimizi zannederiz; buna inanırız, çünkü bundan başka olumlu hiçbir çözüm görmeyiz. En yaygın, üstelik en olumlu çözümü düşünmeyiz; Olayları arzumuza bağlı olarak değiştiremeyiz, ama zamanla arzumuz değişir. Tahammül edemediğimiz için değiştirmeyi umduğumuz duruma karşı kayıtsızlaşırız. Aşmaya kesin kararlı olduğumuz engeli aşamayız ama hayata kapılıp o engelin etrafından dolaşır, önüne geçeriz; o zaman dönüp uzaktaki geçmişe baktığımızda, engel o kadar görünmez olmuştur ki, zorlukla seçeriz onu. Arzularımızın tatmin edilmesini pek önemsememek hatalı bir düşünce olur; çünkü bir arzumuzun gerçekleşmeyeceğini düşündüğümüz anda onu tekrar önemseriz; ancak gerçekleşeceğinden kesinlikle emin olduğumuz zaman, peşinden koşulmaya pek de değmediğine hükmederiz. Her şeye rağmen, haklı olduğumuz bir tarafta vardır. Çünkü arzuların gerçekleşmesi ve mutluluk, sadece kesin olduklarında küçük görünselerde, bir dengesizlik halidirler ve ancak keder doğurabilirler.
Arzu ne kadar eksiksiz biçimde gerçekleşmişse, keder de o kadar derin olur; mutluluk doğa yasasına aykırı biçimde biraz uzamış, alışkanlıkla pekişmişse, keder iyice dayanılmaz olur.
Ve ayrıca hepimiz, acımızın boyutlarını küçültmek için, o acıyı konuşma diline, bir elbise siparişiyle akşam yemeğinin arasına sıkıştırırız.
Hayatta o kadar çok şeyle ilgileniriz ki, belirli bir durumda, henüz mevcut olmayan bir mutluluğun temeli atılırken, aynı sırada, çektiğimiz bir acının doruk noktasına çıkması oldukça sık rastlanan bir durumdur.
·
239 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.