Dürüst olayım mı size? İlk defa bir incelemeyi nasıl başlatacağımı bilmiyorum. Ya böyle hep diyecek, gevezelik edecek bir şeyler bulurdum kendime ama bu sefer bulamadım. Direk konuya dalalım isterseniz :D (konunun özetini geçeceğim yer spoiler içerir. uyarıyorum bakın. neyse günah benden gitti-) Ana karakterimiz Fang Runin

Haşhaş Savaşı’nın sonunda iyice kafayı sıyırmış ve Mugen Federasyonu’nu Anka’nın gücüyle yok etmişti. Ve Altan’ın ölümünün sebebinin Su Daji olduğunu öğrenince de her zamanki gibi keçi inadıyla onu öldüreceğine kendi kendine yemin etmişti. Bu kitapta ise planını gerçeğe dönüştürme isteğiyle “tutuşuyor”, anladınız siz espriyi. Ama bunun için pek de hazır sayılmaz açıkçası. Çünkü şu anda afyon bağımlılığıyla, travma sonrası stres bozukluğuyla, depresyonla, güven sorunlarıyla mücadele ediyor. Şaşırdık mı? Yoo. Tipik fantastik kitap ana karakteri. Konuya dönelim, Rin gereken askeri destek için Korsan Kraliçe Moag’ın kiralık katili oluyor bir süre. Sonra bu işin fos çıktığını gördüğü anda kaçırılıyor. Ejderha Vilayeti tarafından. Ona bir devrim başlatacaklarını, imparatorluğu demokratik bir devlete dönüştüreceklerini anlatıyor bu adamlar. Rin’in de yardımını istiyorlar. Karşılığında Su Daji’nin kellesini koparmak için gereken bütük desteği vereceklerini söylüyorlar. Rin de hayır diyemeyince, Ejderha Cumhuriyeti’nin bir askeri olmayı kabul ediyor. (spoiler uyarısı sonlandı.) Şimdi, ilk kitapla karşılaştırma yapacağım birkaç nokta var kesinlikle. İlk olarak, bence yazar kesinlikle kendini geliştirmiş. Yani yazım dili çok fark etmemiş ama terim sıklığı, savaş jargonu falan dersek baya bir araştırma yapmışa benziyor. Zaten tarih fakültesi mezunuymuş ama, genç yaşta bu kadar detaylı savaş sahnesi yazabilmesini takdir ettim. Kitap emek kokuyor, emek kokan kitapları severim. İlk kitabın başlarındaki okul teması bu kitapta tamamen kalkmış bulunmakta, kitabın %90’ında savaş okuyoruz diyebilirim. Şikayetçi değilim ama, okul kısımlarını bi’ ayrı sevmiştim ben, keşke daha çok okuyabilseydik. Ya da ne bileyim, böyle eskiden yaşanan küçük anı kesitlerine yer verebilirdi yazar, çok tatlı olurdu. Genel olarak yorumuma gelirsek; ne kadar kalın olsa da, ne kadar terim barındırsa da kendini okutan, hızlı ve aksiyonlu bir kitaptı. Romanın içinde hissettim kendimi. Yani uzun zamandır böyle bir merakla kitap okumamıştım diyebilirim. Cidden keyif aldım. Evreninden bahsetmeye pek gerek yok sanki, ilk incelemede de dediğim gibi tarihten baya esinlenilerek yazılmış ama kesinlikle uğraşılmış ve ilginç bir evren. Asya kültürü zaten ilgimi çeker çoğunlukla, bir de bunları fantastik kitaplarda okuyabilmek beni çok mutlu ediyor. Karakterlere ve olay örgüsüne gelirsek, birkaç tane olumsuz yorumum var sanırsam. Spoiler olmasın diye söylemeyeceğim ama bir şahısın ismi kitapta çok gereksiz fazla geçti. Ya abi adam ölmüş, salın artık ya. Mezarda bu kadar kulağı çınlayan insan yoktur eminim. Ayrıca Rin’in onla olan ilişkisi de biraz karman çorman edilmiş. Orası gözüme batmadı değil. Ayrıca Rin ne kadar çok şey yaşamış biri olsa da, artık birinin sözünü dinlemesi lazım. Her eleştiriye argoyla cevap vermek de savuşturmak gibi oluyor yani. Gerçi mental sağlığını düşününce insan çok da takmıyor duruma. Kızı terapiste götürsek terapisti de ruh hastası yapar. Olay örgüsünden bahsetmeyeceğim ama minnak bir tane mantıksızlık gördüm gibi, yine de çok da önem verilecek bir durum değil. Biraz dediklerimi toparlarsam, bence küçük eksikliklerine rağmen 10 puanı hak eden bir kitaptı. Ha, bir de şeyden de bahsetmem gerek: Sonu… ah o son, herkesi yaktı o son. Yani beklemezdim diyemem ama yine de ani geldi ya. Üçüncü kitapta baya darbe yiyeceğimizi söylediler, şahsen korkmaya başladım ama bir şekilde okuyacağız artık. eh-hehe… he (vallahi korkuyorum) Şimdilik bu kadar. Herkes sağlıcakla, kitapla kalsın… (ayrıca herkesin ramazan ayı mübarek olsun<3)